Toekomst zonder blogs

Eindelijk! Mijn laatste blog. Of tenminste denk ik dat deze m’n laatste blog is. Misschien moet ik nog een voor de volgende week schrijven. Hopelijk hoef ik dat niet te doen.

Toen ik me bij de Neerlandistiek aanmelde dacht ik nooit dat vier jaar van mijn studentenleven in 87 berichten of blogs zou kunnen staan. Ik heb over alles en nog wat geschreven. Er staan mijn persoonlijke ervaringen en mijn wensen. Er is ook een groot aantal andere (on)interessante thema’s te vinden. Of ik er blij  mee ben? Tja, ik heb zo veel fouten gemaakt zowel qua grammatica als qua m’n onderwerpkeuzes. Maar nu is te laat om dat terug te nemen. En daar heb ik geen spijt van. In elk geval zou het leuk zijn om ooit, binnen een jaar of  vijf weer naar hier toe te komen om een kijkje te nemen naar al die onzinnige gekrabbels en in lachen uit te barsten.

Om mijn toekomende uitbarsten van lachen nog een beetje te ondersteunen moet ik wat materiaal bijvoegen. Wat ik gisteren meegemaakt heb zou ik waarschijnlijk nooit vergeten.

Eerst zijn Snežana, Jana en Mia naar m’n huis gekomen om ‘Koningslied’ te verwerken en herschrijven voor onze ‘laatste’ opdracht voor Hedendaags Nederlands. Het was wat vermoeiend maar toch hebben de dolkomische momenten overwogen.

Daarna heb ik de tweede aflevering van ‘Van Vlees en Bloed’ bekeken wat mijn gemoedtoestand op zijn best gebracht wegens tragikomische situaties die men in deze serie  voortdurend aanspoort.

Op het einde heb ik met mijn vrienden bloemetjes buiten gezet en daardoor heeft mijn dag perfect voorgelopen.

En nu? Nu wordt de dag steeds plezanter omdat ik al 272 woorden geschreven heb en dat betekent dat deze blog nu zo goed als af en daardoor ook als perfect is. En voor bij het einde:

 ''En daar is t dan

De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier''...

IK ZAG DIT MOMENT AL ZO VAAK IN MIJN DROMEN!

Doei :)

Escher en 'Spiegelingen'

Het hoofdthema in deze fase van Eschers werk is spiegeling. Hier onderscheidt Escher zelf twee manieren waardoor de spiegeling weergegeven werd: in het water en  in een weerkaatsende  bal.

Een voorbeeld van de spiegeling in het water is Eschers ’Drie werelden’. Dit is tegelijkertijd een weergave van een continuüm m.a.w. van Eschers obsessie met het idee van oneindigheid. Op deze lithografie ziet men drie werelden die niet uiteengaan maar die in een harmonieuze samenhang op elkaar aansluiten.  De eerste wereld wordt vertegenwoordigd door afgevallen bladeren die op een oppervlakte drijven naar een onbekende horizon en daarmee wordt de oppervlakte van het water (vijver) gesuggereerd. De tweede wereld werd weergegeven door de bomen die weerspiegelen in de vijver en die ver in de achtergrond lijken te staan . Daardoor wordt  het bestaan van ruimte gesuggereerd . In de voorgrond zwemt een vis in de vijver en die vertegenwoordigt de derde wereld.  Hier zien we duidelijk symbolen van water (de vijver en  de vis) en aarde (bladeren en bomen) maar toch kunnen we de takken die hoog boven  het water stijgen als symbool van lucht beschouwen. 

De spiegeling in een bol zien we op Eschers ’ Hand met weerkaatsende bal.’ Hoewel deze lithografie chronologisch tot zijn eerste periode behoort beschouwt men die ook als een vertegenwoordiger van tweede fase vanwege een duidelijk gebruik van een meetkundige figuur – een bol. Alles wat Escher in een kamer omringt en Escher zelf worden gespiegeld in deze weerkaatsende bal. Het binnenste van een kamer, vier muren, vloer en plafond, alles, hoewel naar de buitenkant getrokken, wordt samengebracht in één kleine cirkel. Die kleine cirkel bevindt zich eigenlijk op ons hoofd of beter gezegd in een punt tussen de ogen . We kunnen rond zulke bal heen bewegen maar nooit zouden we in staat zijn om dat punt dat het midden van onze waarneming is te veranderen omdat wij klakkeloos het brandpunt van onze eigen wereld zijn.

---

Le scaphandre et le papillon (Het duikerspak en de vlinder)

De film wordt op een ware  gebeurtenis geïnspireerd. Die wordt opgenomen volgens het autobiografische boek van Jean-Dominique Bauby. Hij heeft zijn boek niet met handen geschreven maar met zijn linkeroog. Hoe? Er bestaat een speciale alfabet waar de volgorde van de letters volgens hun gebruiksfrequentie geschapen is.  Voor zijn accident was Bauby journalist en een succesvole redacteur van het Franse modeblad Elle. Hij had een zware beroerte die in de medische term ook als een cerebrovasculair accident bekend staat. Deze bereorte veroorzaakte zgn locked – in syndroom.  Behalve zijn oogleden waren de andere delen van zijn lijf verlamd.

Mensen die aan dit syndroom lijden blijken in coma te zijn omdat hun lichamelijke functies zwaar geraakt zijn. Ze kunnen zich niet bewegen, ze kunnen niet praten of slikken maar toch  zijn ze  zich van alles bewust. Ze kunnen horen en indien de functie van hun oogleden intact blijft kunnen ze ook alles zien.  Dus ze kunnen alles waarnemen maar toch kunnen ze niks in hun eentje doen. Indien ze kunnen knipperen zijn ze in staat om met anderen te communiceren en daarmee wordt boedoeld dat ze op simpele vragen, dus ‘ja’/’nee’ vragen een aantwoord kunnen geven door het knipperen.

Ze zijn slaven van zijn eigen lijf en daar zijn ze zich wel van bewust. Ze zijn in hun eigen lijf gesloten. Eigenlijk worden ze lijvend begraven. Deze ziekte is een van de ergste ziektes waar ik ooit van gehoord heb. Alles dat in verband met het locked – in syndroom staat is meeslepend en ontroerend, maar volgens mij het engste en het droevigste is dat ze niet in staat zijn om zelfmoord te plegen.

In de film zien we voor een poosje de wereld uit perspectief van Bauby  die alleen met één oog kon  zien omdat de functie van het andere oog   verloren is gegaan. De oogleden van het andere oog waren ingenaaid. In het begin had hij alleen maar een wens – om dood te gaan. Later herkreeg hij zijn levenslust. Voor 2 jaar werd hij in zijn eigen lijf gesloten en geïsoleerd. Voor 2 jaar pratte hij met één oog en toch leerde hij om het leven te waarderen. Helaas kan ik dat niet begrijpen maar mensen die in zulke staat zijn en die euthanasieverzoek indienen begrijp ik wel. Zoals ik al gezegd heb -  het ergste is dat jij geen keuze mag maken en zelfmoord pleigen. 

Waar is die brief???

Nu ben ik een brief aan het zoeken. Het is niet zomaar een brief. Het is één van de waardevolste dingen die ik ooit bezat of kreeg. Het is een A4 papier waarop inkt een samenvatting van mijn leven en het leven van die persoon vormt. Het papier waarop de waarheid en de liefde ingeprent zijn zit in een blauwe enveloppe. De inkt in de vorm van treurigheid en gelegenheden die misgegaan zijn of die voor altijd verloren gegaan zijn straalt met krachtige gevoelens en pijn uit.

Toen ik die brief ontving pratte ik met hem niet en daar kon ik niet aan. Onze verhouding stond alvorens op wankele benen vanwege de nijd en onvrede van een bepaalde persoon. En ik was te jong en onrijp om mijn gevoelens en mening te uiten. Pas toen ik 15 was begon ik hem opnieuw te leren kennen. En ik was er voor ontzettend dankbaar en blij.  Toen dacht ik dat ik een kans kreeg om een andere partij te horen en een andere kant van ‘’waarheid’’  te onthullen. Ik was 19 of 20  en naarmate onze verhouding ontwikkelde  was ik steeds meer trots omdat ik de beste mens ter wereld leerde kennen. Hij was een rolmodel die er  altijd bereid zou zijn om mij te helepen, steunen en raad te geven.

Maar vanwege mijn moeilijke karakter  en zelfs vanwege mijn zelfzuchtigheid beschouwde ik zijn liefde en geduld als vanzelfsprekend.  Toch bestaat er iets als ‘onvoorwaardelijke liefde’ en ‘onvoorwaardelijk geduld’ niet. Alles bezit bepaalde grenzen en zulke grenzen mogen nooit overtreden zijn zelfs als het over jouw eigen familie gaat. Nu weet ik dat.

Terug naar de brief. Vorig jaar begin maart heb ik tegen hem iets onaangenaams en wreeds gezegd en dat werd vanwege mijn onvoorspelbare woede - uitbarstingen en emotionele onrijpheid veroorzaakt. En zolas altijd verwachtte ik ‘’Lieve dochtertje, we zullen het morgen uitpraten als je kalm bent’’. Toch heeft hij iets gezegd dat ik van niemand en tenminste van hem zou verwachten.  Ik schaamte me vanwege de woorden die ik gezegd heb en die ik nooit meer kon verwijderen en daardoor voelde ik me wardeloos en kon mij geweten op geen enkele manier sussen. Schuldgevoel was te groot en kloof tussen ons werd steeds groter. Toch was ik ook op hem boos omdat hij wist dat ik soms heel onaangenaam kon zijn en toch ging hij er verder mee. Hij is ouder, wijzer, kalmer... hij is de beste man ter wereld, hoe kon hij zich zulke woorden veroorloven?

Ik wilde hem niet bellen maar stiekem dacht ik dat hij mij zou bellen om met mijn verjaardag te feliciteren. Ik ontving alleen maar een brief...

Ik weet  niet hoeveel keer ik die  gelezen heb maar sommige worden zijn niet meer zichtbaar...

Verdomme! Waar is die brief???

Dank uw voor u geduld!

Neurotische mensen en films

De beschrijving van neurotische mensen is helemaal niet vleierig. Ze worden beschouwd als mensen die vol angsten zijn en die door allerlei soorten situaties makkleijk geprikkeld worden. Ook blijkt of ze te makkelijk gespannen worden en dat ze tot catastrofisme geneigd zijn. Toch zijn er enkele voordelen voor de personen die bij deze beschrijving passen.

Uit een onderzoek blijkt dat de mensen die op de schaal van neurose hoog gerangschikt zijn meer neigingen hebben om zich te laten inleven in de film. Ook wordt er bewezen dat ze meer trek in komedies hebben dan in horrorfilms.

Ondervraagden hebben de scènes uit volgende films bekeken: The Shining (de scène waarin jongentje in een gang zat te spelen), The Champ ( wanneer een jongentje keek hoe  z’n vader om het leven gebracht werd) en When Harry met Sally (de scène waarin Sally een orgasme fakete). Van de ondervraagden werd er verzocht om te cijferen in hoeverre ze zich van de reёle en fysieke wereld  bewust waren en in hoeverre ze zich in de films hebben ingeleefd. Ook moesten ze tellen hoeveel ze van elke van die drie scènes hebben genoten.

Mensen die hoge resultaten op de schaal van neurose geboekt hadden genoten telkens meer dan de mensen die ‘normaal’ waren. Eén van de mogelijke verklaringen voor zulk fenomeen is dat de mensen die aan een neurotische stoornis lijden doorgaans een actiever en aan de impulsen gevoeliger sympathisch zenuwstelsel hebben.

Hoewel ze het vermogen bezitten om zich in een film in te leven betekent ‘t niet dat ze van die film of een scène meer genieten. Hoogstwaarschijnlijk blijkt het andersom te zijn omdat ze gevoeliger voor  het lijden en pijn  zijn dan voor  plezante of leuke  momenten (hoewel ze liever naar iets grappigs kijken).

Al bij al ...

Snel, snel, snel. Word wakker! Drink snel een tasje koffie. Als je er niet tijd genoeg voor hebt, dan drink het gewoon niet.  Maakt dus geen druk maar toch probeer wat sneller te zijn! Kleed je snel aan! Poets je tanden. Gelieve  het mondwater te gebruiken.  Neem maar nog even eens een lekker hapje. MAAR ‘was eerst je handen’. Als je er geen tijd voor hebt, maak jij  er maar geen zorgen om. Sowieso zal jij ooit aan maagzweer lijden... En in elk geval is er altijd MORGEN – morgen begin jij met  leren. Morgen begin jij vast en zeker met gezonde voeding en morgen begin jij met hardlopen of met iets interessanter zoals yoga, zumba enz.

Maar zo’n morgen komt er nooit. Dus jij eet een broodje vol vet omdat jij geen tijd voor al dat gezonde gedoe hebt en jij hebt altijd haast. Jij mag niet te laat zijn: op tijd naar school, op tijd naar huis, op tijd naar bed.

Zo veel dingen en verplichtingen zijn al uitgesteld en jij moet alles zo snel mogelijk inhalen. Snel, snel, snel.’’ KAM JE HAREN, RECHT  JE SCHOUDER…BLIJF NIET HANGEN...’’

Kleed je maar uit. Doe ’t licht uit. Luister naar iets, luister naar wat dan ook – de stilte, de muziek, de  herrie. Luister hoe je buurman aan het hoesten is...   Lees, lees, lees, – kijk, kijk,kijk.  Wat moet ik (niet) lezen ? Waarnaar moet ik (niet) kijken? Maakt niet uit. Maar het moet toch snel. Snel snel snel. Jij hebt er zelfs niet tijd genoeg om een comma neer te schrijven.  Nu effe een beetje dansen.  Soms pret hebben – da’ s wenselijk. Maar alleen SOMS. Niet overdreven, hoor!

Lees maar een vacature of ‘’Op zoek naar een baan’’. Schrijf maar een sollicitatiebrief. Nee, wacht! Eerst een motivatiebrief.. hm, nee wacht... Wat moet ik schrijven? ‘t Maakt niet uit omdat  er tevens geen tijd is  om in de war te zitten.

Ha, nu komen er boeiende momenten aan de beurt – jouw zielmaat, jouw liefde of alleen maar een sekspartner. Oke, leuk. Sta op! Poets je tanden! Kleed je aan. Of nee, wacht. Moet ik me aankleden of uitkleden. Ik ben het vergeten. Ik heb me opnieuw vergist. Moet ik nu eten? Wat dan ook… SNEL SNEL SNEL

Wat???? Is het echt zo laat?  Tijd voor pils – dat meen jij  TOCH niet?! Ha, WAT ZEG JIJ? IK KAN JE NIET GOED HOREN!

Wat!!!! Er is zelfs geen meer tijd om hast te hebben. Ha, wie zou er ooit denken dat de tijd razendsnel voorbij vliegt. Oke,  het is eindelijk tijd om te rusten.  

‘’Je was heel wat van plan maar daar kwam weinig van...’’ 

Beste Paashaas en Sint - Nicolaas...

Voor (een schamtelijk) lange periode geloofde ik in Paaskonijn, Sinterklaas en Sint – Nicolaas. Op een dag heb ik  de  brieven die voor hen bestemd waren in mijn moeder  d’r zak gevonden. Ik was ongeveer 11 jaar oud. Toen dacht ik ‘’Sonja! Wat voor een idioot ben jij!’’ Maar het was niet zomaar blind geloof, hoor. Ik stond altijd wat sceptisch tegenover al die ‘helden’ en hun wonderbaarlijke daden.  Telkens toen ik op Konijntje of Sinterklaas enz. wachtte stelde ik een heleboel ‘ingenieuze’ vragen aan mijn opa die een soort PR voor bovennatuurlijke wezens was en die verondersteld werd om onze speciale gasten te verwelkomen.

Ik: ‘’Opa, hoe lang is Konijntje?’’

Opa: ’’ Hij is niet zo lang, hij is immers heel klein.’’

Ik: ’’Ja, maar als hij zo klein is dan hoe het hem lukt om aan de deur aan te bellen. En hoe kan hij zo veel geschenken meenemen?’’

Opa: ‘’Nou,... je ziet... hij belt niet aan omdat ik van tevoren weet wanneer hij zal aankomen en ik doe de deur al open. En wat cadeautjes betreft... tja, hij is klein inderdaad, maar hij is tevens onzettend sterk!’’

Ik: ‘’ Ja, maar hoe ben je er zeker van dat hij werkelijk zal opdagen.’’...

 Arme opa! De ondervraging duurde heel lang en het was soms echt vermoeiend en uitputtend.

Hoewel ik vaak aan het bestaan van Konijntje en alle andere ‘helden’  twijfelde, bleef ik in hen  geloven en met elke ‘held’ had ik een bijzondere verhouding. Zo was Konijntje mijn beste maat en voor Sint – Nicolaas had ik ontzettend veel ontzag.

Twee dagen geleden toonde mijn moeder  mij opnieuw al die brieven en één er van liet me   lachen. De grammaticale fouten die te opmerken zijn heb ik opzettelijk  gehandhaafd:

‘’ Beste Konijntje,

Als je mij dit jaar geen geschenk geeft, zal ik op je niet boos worden omdat je zo aardig en braaf bent en jij bent een hele goede vriend van mij.

Ik hou van je heel, meest veel!

Jouw Sonja’’

Er was nog een grappige situatie. Het was mijn eerste jaar van de basisschool. Eén van de leraressen vroeg me wie me zo’n mooie jurk geschonken heeft.

Lerares: Wees eerlijk Sonja, wie  heeft je zo’n mooie jurk geschonken: ma of pa, zeg maar?’’

Ik beantwoorde heel trots: ‘’ Sint – Nicolaas!’’

Ze keek me met een vreemd blik aan. Ik voelde me helemaal niet dom  of idioot omdat ik flink overtuigd van Sint – Nicolaas z’n bestaan werd.

In een bepaalde periode was ik op mijn ouders en grootouders erg boos omdat ik me verraden voelde en ik kon geen begrip voor hun leugens  tonen. Nu ben ik er blij mee omdat al die personages mijn kindertijd opgevrolijkt hebben en ze hebben mij geleerd hoe ik mijn fantasiewereld kon verrijken.

PS 

BESTE KONIJNTJE,

Als je dit aan het lezen bent wil ik u laten weten dat ik je nog steeds graag zie!!!
 Dikke kus

Jouw Sonja !

Ménage à trois - waarom niet?

Het is soms heel moeilijk  om relaties tussen mensen te begrijpen en hun daden te rechtvaardigen of te aanvaarden. Dat komt meestal door ons gebrek aan begrip en onze onmogelijkheid om met andere mensen te identificeren. Mensen zijn doorgaans onverschillig tegenover de verschillen en iemands gedrag dat van hun eigen normen afwijkt.

Juist vanwege deze redenen hou ik me in de laatste tijd bezig met onderwerpen zoals ‘ménage à trois’ en mogelijke incesteuze relaties. Enkele films die deze onderwerpen behandelen zijn ‘’3some’’ of  origineel ‘’Castillos de cartón’’, ‘’Douches froides’’, ‘’ El sexo de los ángeles’’, ‘’ Les amours imaginaires’’ ,‘’ Ma Mère’’ ...  Dit is, natuurlijk een heel korte lijst waar de films van de regisseurs die zich gebruikelijk met zulke thema’s bezig houden, zoals Bertolucci of Almodóvar niet omvat worden.

Elke van deze films heeft een andere aanpak van ‘ménage à trois – achtig’ probleem en volgens mij  ziet men de meest reële ontknoping in ‘’Castillos de cartón’’ en ‘’Douches Froisdes’’ terwijl ‘’ El sexo de los ángeles’’  op een sprookjesachtige en enigszins naïeve wijze beëindigt.

’’Castillos de cartón’’ volgt het leven van drie jonge  en attractieve kunststudenten. Maria José  werd op hetzelfde tijdstip seksueel aangetroken door haar geestige collega Jaime evenals door stille en eigenaardige romanticus Marcos die af en toe depressieve gevoelens bleek te hebben. Jaime en Marcos zijn goeide vrienden en beiden vielen verliefd op Maria. Marcos heeft trouwens last met zijn libido en daarom heeft Jaime een ‘bizar’ voorstel gedaan waarmee alle partijen akkoord gingen. Op die moment begon hun ongewone en sensuele reis die niet alleen een sexueel avontuur was maar ook een reis naar zelfinzicht . In de loop van de tijd veranderde hun persoonlijkheid en hun ambities en doelen liepen uiteen. Howel ze elkaar graag zagen begon er één zich overbodig te voelen. De gespannenheid merken we vooral tussen de twee jongens op omdat de kloof  wegens jaloezie steeds groter werd.

Naast  ’’Castillos de cartón’’ vind ik de bovengenoemde films niet alleen spannend en ontoerend maar ook heel belangrijk want ze behandelen verschillende sexuele ‘afwijkingen’ die onlosmakelijk in verband met een gezonde persoonlijkheidsontwikkeling staan. Naar mijn mening vertegenwoordigt ‘ménage à trois’ geen stoornis. Het is een keuze waarop elke persoon recht moet hebben. Mensen die zulke keuze maken voelen zich vaak zowel buitengesloten en onzedelijk als psychisch ziek en ‘vuil’ en ze schamen zich omdat de maatschappij geen begrip voor  verschillenheid wil tonen. De  hedendaagse beschaving hoort ruimdenkend en tolerant te zijn maar alles dat niet  met  traditie en  de maatschappelijke waarden en normen overeenkomt noemt men deviant en immoreel. Als  er twee of meer personen elkaar liefhebben  en als er een overeenkomst tussen alle partijen bereikt wordt  ongeacht gender, geslacht, getal enz. dan hebben we het  uitsluitend over leifde, en liefde is altijd goed.   

Peter Greenaway schildert op het scherm

Ooit heeft Jean – Luc Godard gezegd: ‘’ Kunst is niet de weerspiegeling van de werkelijkheid, het is de werkelijkheid van die weerspiegeling’’ en ik ben het er mee eens. Volgens mij kan zijn prachtige opmerking  ook  op de film toegepast worden. Film is niet alleen een middel om  een levensverhaal in een bewegend beeld te vangen of een moment (zowel werkelijk als surrealistisch) op te nemen.  Film vertegenwoordigt zowel een afbeelding  als een verbeelding . Dus het gaat niet alleen over het gewone vertellen maar ook over het scheppingsproces.De volgeden citaat van Peter Greenaway past perfect bij de bovenstaande tekst: ‘’ Het is zonde om het medium film alleen te gebruiken om een verhaal mee te vertellen. Bedenk een aantal andere doelen waar een filmmaker met zijn film naar kan streven, behalve het vertellen van een verhaal. ‘’ Dat is juist wat Greenaway met zijn films doet en dat is misschien te danken aan het feit dat hij als beeldend kunstenaar opgeleid werd.  Hij bewondert schilders zoals Rubens en Rembrandt.  Greenaway toont veel interesse voor zowel  geschiedenis, legenden en meesterlijke pennenvruchten van verschillende schrijvers zoals Shakespeare als voor het oevre van  grote regisseurs zoals Fellini.
Telkens als hij film opneemt zijn we getuigen van zijn  eigenaardige stijl en buitengewone gave. In tegenstelling tot andere begaafde  regisseurs die altijd dezelfde trucjes gebruiken om  hun succes en eigen stempel te onderhouden lukt het hem om eentonigheid te vermijden en niet in een ‘’ hij leveert niets nieuws op'' valkuil te trappen.Je weet niet wat van zijn films te verwachten. De films verwachten van jou om altijd bereid te zijn om een zintuigelijk feest mee te maken.  Het maakt niet uit of hij Fellini met zijn  8½ Women   vereert of een verfilming van Shakespeares toneelstuk maakt omdat je altijd gegrepen wordt door Greenaways veerbeldingskracht die ontzettend machtig en  ontzagwekkend is. Als we het in het algemeen over zijn film hebben dan beseffen we hoe het moeilijk is om zijn werk in een bepaald genre te plaatsen. Vanwege de (soms overdreven) kleurijke kleding en decor  behoren zijn films tot kostuumflim / kostuumromantiek. Vanwege de lyrische stijl en het spel van duistere sfeer en sterke belichting die door fragmentarische beelden en niet – lineare verhalen vervolgd worden behoren zijn films tot experimentalisme en surrealisme.  Hij legt de nadruk ook op de emoties van vaak waanzinnige en eigenaardige personages en zijn rare en gruwelijke  (mis)handelingen die door verschillende (emotionele)stornissen veroorzaakt worden en daarom hoort hij ook bij het emotionalisme.  Zijn zwarte humor weet ik niet waar te plaatsen. Al bij al als je  zijn oevre  als avant –gardistisch beschouwt  zal jij  geen fout maken.  Of zelfs beter - plaats hem maar in een juist genre: Peter Greenawayisme!

Film of boek - de alom eeuwige vraag

Film boven boek of boek boven film? Volgens mij is deze stelling niet goed geponeerd, zelfs durf ik te zeggen dat het onmogelijk is. We hebben het hier over twee verschillende expressie/ observatie kunstvormen die geen vijanden of tegenstanders op het gebied van uitdrukkingsvermogen hoeven te zijn . Ze kunnen zich zelfs bij elkaar aansluiten. Als we er nader over nadenken misschien kunnen we zeggen dat er eigenlijk geen keus te maken is. Ik kies niet  een film in plaats van een boek maar ik denk ook niet dat  boek boven film staat. Beiden dienen om een emotie, een handeling, een proces op te wekken, en hoewel ze dat bij de eerste aanblik op helemaal verschillende manieren doen, staan ze wezenlijk dicht bij elkaar. Je verbeeldt een woord en je verwoordt een beeld.

Ze kunnen allebei in dezelfde mate goed of slecht zijn, en als ik goed of slecht zeg dan denk ik niet aan een objectieve en/of een  esthetische waardering. Ik denk aan onze stemming en de kracht die de een of  de  ander heeft om aan onze verwachtingen te voldoen.

Er zijn toch mensen die voorkeur aan een boek geven omdat ‘’het je meer ruimte een vrijheid aanbiedt om je eigen verbeeldingskracht te scheppen, terwijl in een film alles kant- en –klaar staat’’. Deze stelling is enigszins waar, maar toch moet je iemands anders verbeldingsvermogen en het proces waar woord in de ogen/gedachte van anderen een beeld wordt waarderen.

Natuurlijk zijn er andere vormen van expressie. En als we het over verschillende kunstvormen hebben dan worden deze vormen vaak belichaamd door het werk van verschillende kunstenaars (meestal denken we aan onze geliefkoosde kunstenaars).

Daarom zal ik de volgende blog aan een buitengewoon begaafde regisseur opdragen.

Nu in het kort over zijn werk: stel je een boek op het scherm voor! En het scherm is eigenlijk een canvas. Een canvas spreekt je aan. Het canvas wordt weer een scherm. Het scherm zingt, het beeldt, en het schrijft poёzie... Het is een absoluut gezag van  synthese en symbiose!

 Dus, tot volgende blog!

Snookie - een helemaal nieuwe soort van psychische aandoening

 De consumptiemaatschappij staat onlosmakelijk verbonden met  verschillende producten die men op de markt brengt. Onder de term markt versta ik onder andere televiesieprogramma’s die vol  van onzinnige dingen zijn. Men kan verwachten dat  mensen veeleisend zullen worden. Integendeel! De hedendaagse consumptiemaatschappij  wordt onverschillig tegenover een heleboel stomme uitzendingen en  het blijkt dat we alles goedkeuren. Zolang er een reeks makkelijk verteerbaar is is het goed  en dat wil zeggen:  het moet uiterst 'vermakkelijk' zijn, je hoeft er helemaal niet over na te denken en zelfs hoef je er niet naar te luisteren (het is blijkbaar duidelijk, zelfs zonder het  geluid).  
Dit is juist het geval met verschillende realitysoaps, zoals Jersey Shore, (allerlei soorten van ) The Kardashians (in Miami, op het platteland, in de bergen, op het strand, naar een club..), Ice loves Coco enz. waar de deelnemers voor een bepaalde som geld letterlijk alles zullen doen. Soms vind jij dat mensen gevaarlijke dingen doen en dat is toch  geld waard. In Jersey Shore bijvoorbeeld is dat echter niet het geval. Ze blijven doen wat ze trouwens in hun privé-leven doen weliswaar voor een aanzienelijk grote som geld en bovendien krijgen ze populariteit en ‘faam’. Dat vind ik echt schandalig. Het is onaanvaardbaar als er iemand de kost verdient omdat hij /zij zich alleen maar met het  luilekkeren bezig houdt.
 Niet alleen is het onnzinig en schandalig, het is  ook onrechtvaardigd. Iemand die elke dag hard werkt boekt minder succes en krijgt minder geld dan een groep onvolwassen en onwetend dronkaards. Heelaas bestaan er talloze soorten van zulke soaps. Ze hebben alleen maar één doel en dat is om mensen te verstommen. Er moet een opium voor massa bestaan zodat er niemand in opstand komt.
Volgens mij zijn deze sopas helemaal niet vermakkelijk. Door ernaar te kijken worden we marionetten in de handen van de overheid. Elke keer dat ik er iemand zie die naar zulke soort programma’s kijkt sta ik op punt te huilen of schreeuwen. Ik weet nog niet wie er dommer is: de mensen die aan zulke shows deel nemen of de toeschouwers. Of zijn we gelijkmatig onwetend en dom? Eén ding is zeker – indien we van zo’n soort programma’s niet genieten en denken dat ze schadelijk zijn moeten we er tegenover niet onverschillig zijn!