Waar is die brief???

Nu ben ik een brief aan het zoeken. Het is niet zomaar een brief. Het is één van de waardevolste dingen die ik ooit bezat of kreeg. Het is een A4 papier waarop inkt een samenvatting van mijn leven en het leven van die persoon vormt. Het papier waarop de waarheid en de liefde ingeprent zijn zit in een blauwe enveloppe. De inkt in de vorm van treurigheid en gelegenheden die misgegaan zijn of die voor altijd verloren gegaan zijn straalt met krachtige gevoelens en pijn uit.

Toen ik die brief ontving pratte ik met hem niet en daar kon ik niet aan. Onze verhouding stond alvorens op wankele benen vanwege de nijd en onvrede van een bepaalde persoon. En ik was te jong en onrijp om mijn gevoelens en mening te uiten. Pas toen ik 15 was begon ik hem opnieuw te leren kennen. En ik was er voor ontzettend dankbaar en blij.  Toen dacht ik dat ik een kans kreeg om een andere partij te horen en een andere kant van ‘’waarheid’’  te onthullen. Ik was 19 of 20  en naarmate onze verhouding ontwikkelde  was ik steeds meer trots omdat ik de beste mens ter wereld leerde kennen. Hij was een rolmodel die er  altijd bereid zou zijn om mij te helepen, steunen en raad te geven.

Maar vanwege mijn moeilijke karakter  en zelfs vanwege mijn zelfzuchtigheid beschouwde ik zijn liefde en geduld als vanzelfsprekend.  Toch bestaat er iets als ‘onvoorwaardelijke liefde’ en ‘onvoorwaardelijk geduld’ niet. Alles bezit bepaalde grenzen en zulke grenzen mogen nooit overtreden zijn zelfs als het over jouw eigen familie gaat. Nu weet ik dat.

Terug naar de brief. Vorig jaar begin maart heb ik tegen hem iets onaangenaams en wreeds gezegd en dat werd vanwege mijn onvoorspelbare woede - uitbarstingen en emotionele onrijpheid veroorzaakt. En zolas altijd verwachtte ik ‘’Lieve dochtertje, we zullen het morgen uitpraten als je kalm bent’’. Toch heeft hij iets gezegd dat ik van niemand en tenminste van hem zou verwachten.  Ik schaamte me vanwege de woorden die ik gezegd heb en die ik nooit meer kon verwijderen en daardoor voelde ik me wardeloos en kon mij geweten op geen enkele manier sussen. Schuldgevoel was te groot en kloof tussen ons werd steeds groter. Toch was ik ook op hem boos omdat hij wist dat ik soms heel onaangenaam kon zijn en toch ging hij er verder mee. Hij is ouder, wijzer, kalmer... hij is de beste man ter wereld, hoe kon hij zich zulke woorden veroorloven?

Ik wilde hem niet bellen maar stiekem dacht ik dat hij mij zou bellen om met mijn verjaardag te feliciteren. Ik ontving alleen maar een brief...

Ik weet  niet hoeveel keer ik die  gelezen heb maar sommige worden zijn niet meer zichtbaar...

Verdomme! Waar is die brief???

Dank uw voor u geduld!