B(RRRR)LOG: Beste Paashaas en Sint

Voor (een schamtelijk) lange periode geloofde ik in Paaskonijn, Sinterklaas en Sint – Nicolaas. Op een dag heb ik de brieven die voor hen bestemd waren in mijn moeder d’r zak gevonden. Ik was ongeveer 11 jaar oud. Toen dacht ik ‘’Sonja! Wat voor een idioot ben jij!’’ Maar het was niet zomaar blind geloof, hoor. Ik stond altijd wat sceptisch tegenover al die ‘helden’ en hun wonderbaarlijke daden. Telkens toen ik op Konijntje of Sinterklaas enz. wachtte stelde ik een heleboel ‘ingenieuze’ vragen aan mijn opa die een soort PR voor bovennatuurlijke wezens was en die verondersteld werd om onze speciale gasten te verwelkomen.

Ik: ‘’Opa, hoe lang is Konijntje?’’

Opa: ’’ Hij is niet zo lang, hij is immers heel klein.’’

Ik: ’’Ja, maar als hij zo klein is dan hoe het hem lukt om aan de deur aan te bellen. En hoe kan hij zo veel geschenken meenemen?’’

Opa: ‘’Nou,... je ziet... hij belt niet aan omdat ik van tevoren weet wanneer hij zal aankomen en ik doe de deur al open. En wat cadeautjes betreft... tja, hij is klein inderdaad, maar hij is tevens onzettend sterk!’’

Ik: ‘’ Ja, maar hoe ben je er zeker van dat hij werkelijk zal opdagen.’’...

Arme opa! De ondervraging duurde heel lang en het was soms echt vermoeiend en uitputtend.

Hoewel ik vaak aan het bestaan van Konijntje en alle andere ‘helden’ twijfelde, bleef ik in hen geloven en met elke ‘held’ had ik een bijzondere verhouding. Zo was Konijntje mijn beste maat en voor Sint – Nicolaas had ik ontzettend veel ontzag.

Twee dagen geleden toonde mijn moeder mij opnieuw al die brieven en één er van liet me lachen. De grammaticale fouten die te opmerken zijn heb ik opzettelijk gehandhaafd:

‘’ Beste Konijntje,

Als je mij dit jaar geen geschenk geeft, zal ik op je niet boos worden omdat je zo aardig en braaf bent en jij bent een hele goede vriend van mij.

Ik hou van je heel, meest veel!

Jouw Sonja’’

Er was nog een grappige situatie. Het was mijn eerste jaar van de basisschool. Eén van de leraressen vroeg me wie me zo’n mooie jurk geschonken heeft.

Lerares: Wees eerlijk Sonja, wie heeft je zo’n mooie jurk geschonken: ma of pa, zeg maar?’’

Ik beantwoorde heel trots: ‘’ Sint – Nicolaas!’’

Ze keek me met een vreemd blik aan. Ik voelde me helemaal niet dom of idioot omdat ik flink overtuigd van Sint – Nicolaas z’n bestaan werd.

In een bepaalde periode was ik op mijn ouders en grootouders erg boos omdat ik me verraden voelde en ik kon geen begrip voor hun leugens tonen. Nu ben ik er blij mee omdat al die personages mijn kindertijd opgevrolijkt hebben en ze hebben mij geleerd hoe ik mijn fantasiewereld kon verrijken.