Iets over leugens

Enkele dagen geleden vond ik een heel interessante site die verschillende informatie qua samenleving, psychologie en nog wat aanbiedt. Er waren enkele artikels die leugens en leugenaars proberen duijdelijker te maken of toe te lichten. Bijv. wisten jullie dat ons eerste leugentje rond ons derde jaar verteld is of dat een gesprek van 10 minuten tenminste 1 leugen bevat?

Hier is een korte samenvatting van een van vele artikelen die jullie op InfoNu.nl kunnen vinden.

 

Psychologie Magazine heeft een onderzoek over het liegen en leugenaars gedaan dat vele vragen heeft beantwoord. Uit dit onderzoek blijkt dat men in het algemeen niet zo getalenteerd is om iemand zijn leugens door te prikken omdat men aan de verkeerd gebaren en signalen aandacht schenkt.

Door een internet onderzoek hadden lezers van Psychologie Magazine  een kans om deel aan een ‘zelftest’ te nemen zodat ze kunnen zien wat ze tijdens het liegen doen. Op die manier realiseerden ze zich dat sommige traditionele tekenen van het liegen zoals de vermijding van oogcontact of nerveuze gebaren alleen maar een mythe  zijn.

Volgens wetenschappers is het meest efficiënte teken  waardoor je een leugenaar kan herkennen in het verhaal en dat wil zeggen in de leugen zelf te vinden en niet bij de lichaamstaal. Indien iemand aarzelt om de kern van zijn bevestiging te uiten, indien hij of zij bepaalde delen te zwaar verdedigt of aanvalt of indien een bevestiging vol met tegenstellingen zit dan gaat het waarschijnlijk over een leugen. Een glad verhaal dat te perfect en gedetailleerd is blijkt dus doorgaans een leugen te zijn terwijl een verandering van heel druk naar heel kalm gedrag (of omgekeerd) betekent niet onmiddellijk dat iemand liegt maar kan alleen verwijzen naar zenuwachtigheid.

Uit  het onderzoek blijkt ook dat mensen meestal liegen over de dingen die ze het meest belangrijk en waardevol vinden. Daarom zullen vrouwen meestal over hun smaak en gewicht liegen terwijl mannen over hun status, salaris of over de kwaliteit van het seksleven liegen.

Meer info's kunnen jullie hier vinden:

(http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/83028-de-psychologie-van-het-liegen-ontmasker-de-leugenaar.html#bronnen_en_referenties)

Het is nie meer grappig!

Eén van de belangrijkste factoren om humor als humor te beschouwen (zodat iedereen het plezierig en grappig zou vinden) is tijd. Ik herinner mij een situatie waarin mijn grappige vader zei: “Sonja, waarom ben je zo ontevreden dat ik je nu zeg dat ik een vriendin heb (na 4 jaren zei hij mij dat)? Zou je vrolijker zijn als ik zeg dat ik een man heb gevonden?” Hahaha, zou ik nu zeggen.  Maar toen leek zijn grapje zo onverschillig, ongevoelig en zo misplaats, dat het heel pijnlijk voor mij was. De echtscheiding zat immers nog vers in mijn geheugen. Zo’n grapje vond ik toen helemaal niet rechtvaardig. Daarom speelt tijd een grote rol.

Verder speelt er een persoonelijke zaak een uitzonderlijk grote rol. Bijvoorbeeld enkele jaren geleden zag ik een meisje dat de straat wilde oversteken. Ze was invalide. Toen zei mijn vriendin: “Ze zou een touwtje moeten gebruiken om de straat als Catwoman te kunnen oversteken.” Iemand anders zou daarom lachen, maar ik niet. Omdat ik  weet hoe moeilijk het is om met zulke problemen te kampen. Dat geldt ook voor de racistische moppen Een blanke man zal lachen om een mop over kleurlingen.  Maar wat zullen de kleurlingen zelf doen? Een brunette zal lachen met domme blondjesmoppen. Dus, er moet empthie  bestaan want we dan vermijden iemand te kwetsen vanwege haar of zijn persoonlijke redenen.

Ook is de manier waarop iemand iets zegt heel erg belangrijk om het verschil tussen een grapje of een mop en tussen haat zaaien, onbeleefdheid en gebrek aan medelijden te kunnen maken. Bijvoorbeeld als iemand zegt tegen iemand anders dat hij of zij zou in Laza Lzarević moeten zitten (één van de meest beruchte psychiatrische instellingen in Servië) dan vind ik dat helemaal niet  grappig. Maar indien iemand dat op een geestige, onschuldige manier zegt of als de intonatie niet beledigend is dan kan men het als een soort grappje beschouwen.

 Of iets als een mop beschouwd kan worden hangt ook van onze algemene cultuur en onze kennis af. Bijvoorbeeld, als iemand over Osama Bin Laden moppen maakt, zou ik ook zeggen dat het niet grappig is, omdat zulke  persoon vol vooroordelen zit. En waarom is dat niet grappig? Omdat als iemand denkt dat iedereen die uit het Midden Oosten komt een terrorist is, dan praten we niet over mopjes maar over onze eigen onwetendheid  en onverdraagzaamheid.

Er is een te groot verschil tussen een mop of een grap en haat zaaien. Maar wat ons zal bevrijden is het verstand. Indien iemand een grapje, hoewel het ongeschikt  wat tijd, manier en plaats betreft is, zegt, dan is dat onvergefelijk. Maar als iemand een goeie tijd, plaats en manier kiest om een grap te vertellen, dan betekent dat dat ons leven toch een sprankeltje humor heeft, en daardoor ook geluk.

Dit is magie III deel

‘’Ik zag plotseling, over zijn schouder, dat een licht thans heel dichtbij was gekomen....Dan zouden we nu in dit land lopen... dan zijn we thans DOOD...’’ Waar zijn ze? Hoe laat is het? Hoeveel seconden, minuten, uren zijn voorbij? Zijn ze eigenlijk dood? Volgens een aantal magisch – realistisch element kan men veronderstellen dat hun lijven in de trein zijn maar dat hun ziel of (volgens Plato) hun Idee ergens anders aan het dwalen is.

            ‘’Al pratend zijn we aardig dicht bij een van de lichten gekomen, ...Ik meen ginder zelfs de silhouet van een huis te kunnen ontwaren... GESPOORD door het licht liepen we nu weer stevig door. Er werden niet veel meer gesproken; ieder van ons had wellicht genoeg aan zichzelf, om zichzelf, om zich in stilte voor te bereiden op de mogelijke ongewone voorzetting... op de mogelijke doodgewone ontknoping van ons avontuur, die we tegemoet schreden... Daarna keken we stil om ons heen. De herberg stond aan de weg...’’  De stille, griezelige, kille, duistere sfeer doet denken aan Parc de Sceaux  of  De laatste bezoekers van Pompeii  die door C. Willink geschilderd zijn. De herberg vertegenwoordigd hun laatste bestemming want ze weldra komen te weten tot welke wereld ze behoren. Daar ontmoetten ze verschillende mensen maar ze begrepen hen niet. De onmogelijkheid om de anderen te verstaan of begrijpen kan verwijzen naar de verschillende situaties waarin  ze zijn beland. ‘’Waar rijdt je die trem dan heen?... Weet ik veel. Maar het zal ergens naar toe zijn!’ ratelde Val’’. ‘’EN HIJ RENDE WEG. In het donker hoorde ik het dravende geluid van Val’s stappen zich verdwijnen. Het treintje zette zich reeds in de beweging. ‘Het andere leven’ had ik nog willen roepen, ‘maar welk ander leven, Val?’ Dat van gisteren, vóór ons avontuur? Dat van je thuis, je ouders... of het wezenlijk andere?... De trem reed weg. Hij kwam niet langs de herberg; natuurlijk niet – hier lagen immers geen rails’’ Terwijl Val met de trem naar de dood heeft gereisd hebben ik – figuur en professor voor de trein gekozen: ‘’U bent gered’’ zei de verpleegster, ‘’U is alleen verdoofd geweest. U hebt niets... De trein’’ – ze zijn het leven teruggekomen. Opnieuw merken we magische elementen qua beschrijving van de relatie tussen het leven en de dood, tussen hier en daar; we weten eigenlijk niet of het echt gebeurde of het alleen een droom, een fantasie was.

            Een voorbeeld van het magisch – realistisch element bij uitstek treft men aan op het eind van het boek. ‘’ Ademloos stond ik over hem (Val) gebogen. En toen, op de grond, bemerkte ik zijn speelkaarten, die uit de zak van zijn pantalon moesten zijn gegleden. Allemaal lagen ze met de bovenkant naar onderen, behalve ene: hartenvrouw!... De zuster stond aan de andere zijde van de draagbaar en volgde met een wonderlijke blik al mijn bewegingen. Ik liet haar traag de kaart zien. Haar ogen glansden, maar... ze bleef zwijgen. Toen stak ze langzaam haar hand uit , nam de kaart en schoof ze... op het hart van het studentje. ‘Scheidt ons die dood, of verbiendt hij ons?’’ Er was vast en zeker geen betere manier waarop Daisne De trein der traagheid  kon  beëindigen en tegelijkertijd om zijn romantisch magisch – realisme te ‘verdedigen’. Met de laatste zin / vraag wordt er elke lezer ertoe gedwongen om een vraag te stellen: Wie is er  dood, en wie leeft er nog? Het aantwoord hangt van ons geloof en overtuigingen af. Als we ertoe geneigd zijn om in relativiteit en bovenzinnelijke – magie te geloven dan kunnen we ook geloven in Hernhutter’s theorie: we leven maar tegelijkertijd zijn we dood (in een andere dimensie, periode, op een andere plaats).

            Hoewel het moeilijk is om te beperken wat tot magisch realisme behoort en hoe men deze richting makkelijker kan uitlegen, zijn er bepalde elementen en kenmerken die de werken van magisch realisten bijzonder maken. Men kan dat misschien het best begrijpen door de aanhaling van  Daisne:’’ Dat ons leven op aarde niet eigenlijk op zichzelf bestaat; dat het louter een spel is van schaduwen en echo’s neergeworpen door paradeigmata, die de eeuwige oer – en voorbeelden die ergens in een stralende hemel ademen;... En zo is mijn roman geworden als een tocht van liefde, verdriet, angst en verlangen, op zoek naar Platoon’s gelukzalige hemel, binnen een stook van alledaagse realiteit’’

Dit is magie II deel

Johan Daisne kan beschouwd worden als ‘’de vader van het magisch – realisme in de Vlaamse literatuur.’’  Wat Daisne met zijn werk wilde bereiken is ‘’...het leven te zien, en het zichtbaar te maken, niet alleen als psycho -  fysische, uitwendige gebeurtenis maar ook een parapsychologisch, metafysisch, mystiek verschijnsel.’’

          In zijn bekend werk De trein der traagheid (1953) kan men de levensvisie van Daisen en zijn ideeënopvattingen opmerken waar ‘’ een onverbreekbare eenheid van realiteit en droom’’ bestaat ‘’ die tevens een bovenzinnelijke dimensie bezit.’’  In De trein der traagheid  komt men drie personages tegen. De hoofdpersonage, leraar, die ook ik – figuur is, een jonge en nieuwsgierige student Val die de wijze professor Hernhutter bewonderde maakten een treinramp mee. Bij het eerste aanblik zou men kunnen denken dat er niets magisch of  surreëel  te vinden is. De plaats is helemaal realistisch. Dat is ook het geval met de tijd omdat alles chronologisch verloopt. Dus, we kunnen veronderstellen dat er  zich niets ongewoons achter de vertaaltechniek verbergt. Maar de manier waarop tijdstip, plaats en gebeurtenis verbonden zijn kondigen een onverwachte en bovenzinnelijke weergave van de werkelijkheid aan.

            De dialoog tussen Val en Hernhutter kondigt een treinramp aan. Maar het gaat niet over welke ramp dan ook – het gaat over een treinramp waarin de personages zich tussen het leven en de dood vinden en waar ze zich van bewust zijn. Deze paranormale belevenis  probeerde professor Hernhutter door het verschijnsel der inertie te verklaren: ‘’Wel, veronderstel eens dat men die mechanische wet ook op het leven in zijn geheel mag toepassen Dan zou dat tot gevolg hebben dat ons bestaan nog heel even in de voorgeborchten van de dood voortduurt, en zulks des te langer naarmate dat bestaan sterker is geweest, naarmate men veel van het leven gehouden heeft, en het nog vurig omhelsd heeft...Zo... Gesteld dat wij in die levenswet ook de dood mogen betrekken, dan moet deze dus al enigzins begonnen zijn voor we eigenlijk sterven ... Onze twee aan elkaar geklonken meccano – stukken vormen nu als een soort van bruggetje tussen hier en ... elders, een weg door een grensland tussen beide, dat wel een uiterst kostbaar onderzoekingsveld vormt.... en tevens uit het hier reeds iets over dat elders, en daarmee over de diepere zin van het leven te leren...’’ Toen er een treinramp gebeurde las men dat iedereen in de trein aan het slapen was. Dat merkten we in de realiteit op – de doden in een trein. Maar er is toch iets waar  lezers niet van kunnen gewaarworden en dat is juist een magisch element – een grensland tussen twee vormen van het bestaan, een onderzoekingsveld waar de personages zich van bewust waren.

Dit is magie I deel

Dingen die om ons heen zijn en die we zien zijn niet de enige dingen die zichtbaar zijn. De verschijnsels waar  we ons van bewust  zijn zijn niet de enige verschijnsels die ons omringen. Indien men zich alleen maar aan iets wat zichtbaar en tastbaar is  overlaten en indien men alleen in een zintuiglijk waarneembare wereld en / of realiteit gelooft dan kan men nooit gewaarworden dat ‘’er twee werelden zijn, die van de fenomenen en die van het ideële..., die echter fundamenteel één ‘’ volmaakt ‘’ wereld vormen''. Er bestond toch  sommige kunstenaars die zich er bewust van werden dat deze periode, dit tijdstip, en deze werkelijkheid niet gebruikt kunnen worden als referentiepunt voor één realiteit, één waarheid ,d.w.z. voor iets dat absoluut is.

            Als we het over deze groep kunstenaars hebben dan hebben we het ook over het magisch -  realisme. De term magisch realisme wordt  voor het eerst door de Italiaanse schrijver en tevens criticus, tevens componist  Massimo Bontenpelli gebruikt. Deze term wordt gebruikt als een alomvattend begrip dat dient ertoe om een kunstrichting te definiëren ‘’ waarin een poging wordt gedaan de empirisch vaststelbare werkelijkheid te verbinden met een ‘andere’ of ‘hogere’ werkelijkheid, nl. die van een geestelijke of psychische orde.’’ Kunstenaars verwerkten hun methafysische, droomachtige en symbolische wereld zodat ze bijzondere en geheimachtige verschijnsels op hun werk  zouden kunnen toepassen. Op die manier hebben ze een magische weergave van onze realiteit geschapen. Zulke  magisch – realistische weergave vindt men vooraal bij beeldende kunst en literatuur ( en tevens bij film).

            De twee belangrijkste Nederlandstalige schrijvers die tot magisch realisme behoorden waren Humbert Lampo en Johan Daisne die ‘’ een synthese tussen werkelijkheid en verbeelding bereikten.’’ Hoewel beiden bij deze richting hoorden hanteerden ze uiteenlopend uitgangspunt in hun werken. Daisne streefde naar ‘’ de verbinding van het reële met het hogere, met name onder invloed van Plato's ideeënleer’’, terwijl men in het werk van Lampo ‘’de theorieën van C. G Jung over de archetypen en het collectieve onbewust’’ tegenkomt.

tjaaaa

Elk individu is voor de wereld even belangrijk en bijzonder als de wereld op zichzelf en daardoor is het heel belangrijk onder welke invloeden iemand zijn leven doorbracht. Voor mij is dat het gehele oeuvre van de Ierse dramaturg en schrijver Samuel Beckett want het helpt me om op de eeuwige vragen te beantwoorden. Wie ben ik? Wat doe ik hier? Op welke manier breng ik mijn leven door en waarom is dat juist zo? Wat is ons lot? Het antwoord is simpel. Er is geen antwoord! Daardoor helpt Beckett mij om meer tevreden en sereen  te leven.  Hij veranderde mij en ik veranderde wereld.

Om de wereld te begrijpen moet je eerst zichzelf begrijpen. Niemand kan zeggen welk boek, welk tijdperk, welk leer of welke kunststroming het meest belangrijk van de wereld is indien men het ding dat voor hem het belangrijkst is niet heeft gevonden. Daarom speelt introspectie of Zelfreflectie[1 een grote rol.  De boeken van Samuel Beckett lezen was voor mij een uitgangspunt om aan dit proces beginnen.

Op de  introspectieve vragen (zoals Welke rol speel ik in het  geheel en waarom heb ik juist die rol? of Welke keuzemogelijkheden heb ik en waarom heb ik juist deze en niet de andere keuzes gemaakt?, Wat kan ik veranderen en wat niet?, Wat denk ik over de anderen en wat denken de anderen over mij? Enz...) is er helemaal niet makkelijk om een antwoord te vinden of geven. Maar de manier waarop Beckett de antwoorden door het leven van zijn personages heeft gegeven hielp me om de antwoorden proberen te vinden. Daarom is hij groot en belangrijk.

 

De manier waarop Beckett zijn personages in botsing komen met de hierboven beschreven vragen vind ik buitengewoon bijzonder. Het minimalistische decor maakt een harmonische combinatie met de hopeloze en soms krankzinnige  personages die dachten dat er één absoluut, één doel en één antwoord te vinden was. Het absurdisme van ons bestaan en onze poging om aan de onzekerheid en doelloosheid te ontsnappen hanteerde hij op een manier die mij tegelijkertijd onrustig en kalm maakte. Dus, door zijn personages, het lot van de mensheid en de groteske omgeving  heb ik dit soort absurdisme meegemaakt en daardoor heb ik het belangrijkste antwoord gevonden. Er is toch geen vast antwoord omdat alles vergankelijk en tijdelijk is. Daarom is er ook geen relativiteit omdat zelfs zij vergankelijk is.

Als alles vergankelijk is en ertoe geneigd om vorm of materie ( dwz. de existentie en de essentie) te  veranderen dan kan men geen vast antwoord vinden op de vraag Wat het belangrijkst van de wereld is? en dat geldt dus ook voor een boek.  Daarom kan ik zelfs niet beweren dat Beckett voor mij het belangrijkste schrijver is. Dat heeft  ten gevolge dat ik zelfs niet  kan beantwoorden of  ‘Wachten op Godot’ of  ‘Endgame’ of ‘Happy Days’ voor mij het belangrijkste boek is en tenminste kan ik niet beantwoorden wat voor een boek het belangrijkst voor de wereld is. Maar wat ik kan doen is juist met het absurdisme, solipsisme, vergankelijkheid en onzekerheid neer te leggen. Daarom is Beckett heel belangrijk voor mij.

In de loop van de geschiedenis van de beschaving probeerden we op alles een antwoord te vinden. We probeerden door een pen, inkt, papier, boek, steen, beeld, herdenkingsplaatsen met een woord of zin op de eeuwige vragen te antwoorden. En dat blijven we doen hoewel het ons nooit  zal  lukken. Omdat er geen antwoord te vinden is. Men leeft precies omdat men altijd op zoek naar iets is en niet omdat men iets al heeft gevonden. En daarom zal ik met hulp van Beckett of misschien iemand anders de antwoorden proberen te vinden hoewel ze niet echt bestaan.

---

Boontje

In de werken van L.P. Boon, zoals Mijn kleine oorlog, De Voorstad Groeit, Abel Gholaerts, Manuet of Vergeten straat, komt men tegen Boon die een gefrusteerdePygmalion bleek te zijn.  Door zijn beroemde gezegden ‘Schop de mensen tot zij een geweten krijgen’ en ‘Wat heeft het alles voor zin?’ toonde Boon op een zo helder mogelijke manier zijn kritische verhouding tot het wereldbeeld en ‘’de kleine man tegenover de groote oorlog’’. Men kan zowel het‘’sterke socialistisch engagement en een nooit aflatende sympathie voor de kleine man’’ als  Boon’s scherpe kritiek op de jeugd van toen  juist door  de ‘’idealisme en pessimisme’’ die ‘’bij Boon nochtans altijd de twee zijden van eenzelfde medaille zijn geweest’’. Zo’n verhouding is in bijvoorbeeld Mijn kleine oorlog duidelijk te vinden:’’... Zij hebben de bommen horen vallen en spreken over doden als over afgevallen blaren en swingen swingen. Mientje is op vijf stappen de hele dansvloer rond maar ze heeft er ook de benen naar, jong en mooi, alhoewel ze opgegroeid is al aanschuivend voor kolenafval en haring, in zon regen en wind.‘’ Hij bekritiseerde ook de nieuwe consumptiemaatschappij en de mens die geen meer geest en waarden bleek te hebben – ‘’de arme kleine vertrapte gehoonde bespuwde en met beloften gepaaide man... die nog nooit wat anders deed dan staan wachten voor iets..’’: ‘’O zij weten verdomd goed dat ze betaald moeten worden als ze iets voor elkaar doen, en zitten in de cremerie waar geen roomijs meer is maar gewoon ijsconsumptie en gaan naar de bioscoop... en ze vinden die Duitse films mooi waarin men walst en de swing als iets barbaars voorstelt – want ze denken nooit na, ze aanvaarden alles wat ze krijgen kunnen...  En de dingen waar wij in onze jeugd van gedroomd hebben vindt zij belachelijk.’’ Boon staat ook bekend om ‘’feller en gedurfder ‘’te zijn... omdat hij ‘’de sociale ellende en de duistere driften minder versluierd beschreef’’

---

  Men kan nooit precies weten welke oorlog de verschrikkelijkste of akeligste was . En niemand kan weten voor wie een oorlog (welke oorlog ook) het pijnlijkst was. De hoeveelheid van het lijden, de angst, de  pijn of de afschuw is niet te wegen. Toch kan men met behulp van de egodocumenten de afschrikwekkende ervaringen van Joden in de WO II proberen te begrijpen.
Etty Hillesum (Middelburg, 1914 – Auschwitz, Polen,1943)  kwam uit Joodse familie en ze heeft de WO II meegemaakt.  Door haar egodocumenten legde ze haar getuigenis, ervaringen, dilemma’s en opvattingen af. Haar verhouding  tot het leven en de mensheid is vrij positief en helder.
Etty, wás‘’echter geen ‘doorsneeburger’, maar een vrouw en een jodin die niet alleen behoorlijk in de knoop zat met betrekking tot haar persoonlijke liefdesleven, maar die tevens een scherp historisch inzicht had in de politieke werkelijkheid om haar heen’’; voor haar was de enige oplossing een bewustwordingproces dat tot een onvoorwaardelijke liefde leidde. En toch, ze die zo hoopvol was en die zoveel in de goedaardigheid van de mensen geloofde was degene die in Auschwitz vermoord werd.In haar leven speelden twee mannelijke figuren een grote rol vooral wat haar levensfilosofie betreft. De ene, ‘’Han Wegerif vertegenwoordigt het vaderlijke veiligheidaspect... en de andere, Julius Spier, was de oudere meester die immers zijn brilijante leerling van advies dient en inspireert’’. Het is zeker een van de factoren waarom haar verhouding tot de Duitsers anders was van die van Herzberg.  Omdat ze geen directe getuige van de afschuw van een concentratiekamp was was het voor haar makkelijker om andere gedachten te koesteren. In de periode toen ze met het schrijven begon kreeg ze  een baan als administratief medewerkster bij de Joodsche Raad en daarom kunnen we deze gebeurtenissen als een soort verzachtende omstandigheden beschouwen. Ze vroeg zich vaak af wat de zin van het ‘lijden’is. Waarschijnlijk  zouden haar  bechouwingen over het leven anders zijn indien ze van het prille begin in een concentratiekamp was en indien ze nooit zo’n inspiratief  liefdesleven had. Haar geestelijke goeroe, Julius, ‘’zegt dat de liefde tot alle mensen mooier is dan de liefde tot één mens’’. Om dat te bereiken probeerde ze God binnen zichzelf te zoeken. De ‘’Innerlijke  geconeentreedheid richt hoge muren om’’ haar ‘’heen op, waarin’’ ze ‘’zichzelf weer terugvindt’’, ze ‘’uit alle verstrooiingen weer bijeenraap tot een geheel en... er kunnen tijden komen waarin ... de muren om’’ ze ‘’heen kwamen te staan, waarbinnen ze niet kan vallen en zichzelf verliezen en te gronde gaan.’’ Op die manier troost ze zich en ze schept haar eigen lot van binnen uit. Deze filosofie geeft haar de kracht om te geloven dat iedere mens opzichzelf goed en schoon is.  Elke mens is dezelfde, ‘’maar hoe men zich innerlijk stelt tot de gebeurtenissen van het leven, dat bepaalt je lot. Dat is je leven’’. Naast deze, bijna solipsistische opmerking, gebruikte ze   psychologische behandelingen om Duitsers te verontschuldigen. Ze had een ‘’oprechte medelijden met een ongelukkige Gestapo – jongen’’ want in de menselijke aard ligt geen kwaad: ‘’...deze jongens zijn beklagenswaardig, zolang ze geen kwaad kunnen’’ en ze zijn geen misdadigers ‘’ Maar misdadig is alleen het systeem, dat deze kerels gebruikt.. en dat boven mensen uitgroeien en mensen in een satanistische greep houden, ontwerps als slachtoffers van dat systeem zoals grote gebouwen..., door de mensen met eigen handen gebouwd, op een gegeven moment boven ons uitrijzen, ons beheersen en over ons kunnen instorten en ons bedeelven’’

---

Ik heb koorts dus ik besta

Men is ertoe geneigd om te geloven dat

   Alles gedifiniëerd is

     en dat definities ons helpen om een beter inzicht in alles te krijgen...

  Dat door een praat, discussie, debat, ruzie, gebed, geloof, twijfel, strijd alles bereikbaar is... misschien is er een oplossing...

  Dat het beter is om iets dan niks.... te gevoelen

    en dat littekens genezen kan worden... maar

dat  de littekens op onze ziel nooit kan verdwijnen,

Dat elke pijn door de loop der tijden vermindert of verdwijnt,

Dat het leven alleen maar NU  en HIER is,

Niks kunnen we terugkrijgen, terugvinden, opnieuw voelen, proeven proberen... zoals het voor de eerste keer was... –herinner je dat, ach

Het leven is het leven en de dood is de dood,

Men is ertoe geneigd om te geloven dat

Het leven begint met iemand z’n geboorte

    en beëindigt voorgoed als we om het leven komen....

En dat tijd door een horloge zichtbaar is, en ...

...dat het horloge de tijd is,

      en   dat ruimte    een blad   met   voorstelling   van de    aarde is,

dat een hoop coördinaten de ruimte is....

Dat de ruimte en de tijd verzonnen zijn om ons te helpen en niet om het leven meer verwarrend te maken,

kaBOOM - het is vrijdag -maak haast, maak haast - schrijf een blog, schrijf een blog - maak haast, maak haast - - - HET LEVEN tikt - schiet maar in de DoOd...

Men is ertoe geneigd om te geloven

Dat alles dat bewezen was juist is,

 En dat alles wat bewezen zouden worden juist zouden moeten worden,

wat TOEN en VROEGER was spreekt ons niet aan,

dat de geschiedenis wankel is, het kan hergeschreven, heropgebouwd worden...

Men is ertoe geneigd om te geloven dat

  de liefde bij het eerste aanblik geen sprookje is

Dat we goede daden doen instictief en niet omdat we denken dat het zo zou MOETEN gedaan worden...

   Dat we van  iemand ECHT kunnen houden, en dat dat ECHT GOED en  OPRECHT is...

En dat er een onvoorwaardelijke empathie bestaat, maar toch is een hoer een hoer een een junkie is : ocharmejonge... En een slager is dom...

         Er mag geen vooroordelen zijn, toch is een Net een tiener... en zwanger!   een persoon die onder ? staat,

....En als dat arme meske toch nog maar eens even meer lesmateriaal voor seksuele voorlichting heeft voorbereid...

Men is ertoe geneigd om te geloven dat

            al die sprake over NWO en MANIPULATIE  immers overdreven is...

12.12.2012. ka BOOOOOOM  - het is eigenlijk 11:11:11, WOW

eN zwART is zwart en wiT is Wit -    het woord wit past perfect aan de kleur wit aan,

   maar past het woord KLEUR volstrekt  aan de betekenis aan?

We geloven dat een klok rond is en dat een _____________ ECHT een lijn is want het  WOORD LIJN vertegenwoordigt een eendimensionale structuur die uit een aaneenschakeling van punten bestaat....

Zo simpel is het: De impuls die onze hersens krijgen  door serotonine heeft invloed op onze stemming, slaap, emotie, eetlust...

4-(2-aminoethyl)benzeen-1,2-diol, 3-hydroxytyramine, DA, Intropin, Revivan is eigenlijk dopamine – zo simpel is het; bijna simpel als het feit  dat onze voorouders A + E =    ; een persoon (v.) is iemand van lichte zeden en een (m.) gedoemd is.

Een wijze, sluwe kerel is Hij, onze Maker, ONZE HERDER -  JAMMER DAT WE                  HEM/HAAR/HET/DAT/ ONuitSPREEKBAAR iets  hadden  geshapen.

Men is ertoe geneigd om te geloven dat

onze toekomst helder zou zijn, of dat er geen toekomst te zien en te verwacht is....

   En alles is al bepaald, wat er ooit is geberen gebeurde er omdat het zo MOEST zijn...

En dat hier – nu – daar – we – 1 -3 – h – u -... Gevoelen, WAAN, HALlUcINATIES.... ALLES RELATIEF IS.

   ....maar toch is een beroemde dichter een goeie dichter, en de zon is geel en het heelal is onbeperkt, en ER ZIJN 12 MANDEN...de dag duurt 24 uur, .....de  liefde is mogelijk, EN ER MOET EEN LOGISCH ANTWOORD BESTAAN,

of ....

  ALS er al die –isme’s , -ieken, EN KUNDEN / LEREN geen antwoord kunnen aanbieden, GEEN PROBLEEM , zo simpel is het: HIJ is een en het antwoord....

MEN IS ERTOE GENEIGD OM TE GELOVEN DAT

Ons bestaan echt (toch nie oprecht) is, ZE ZOEKEN WANHOOPIG EEN DOEL...., en de Aarde, de hemel, de grond bestaat echt. Tegenstellingen en overeenkomsten, passie, gevoel, ziekte, pijn, ALLES is ECHT.

MAAR DIE ZIJN ALLEEN MAAR WOORDEN. WOORDEN ZIJN VERZONNEN, BUITEN DE WOORDEN heen BESTAAT ER NIKS. We bestaan niet, JIJ, IK, HIJ, HIJ, ZIJ... MEERVOUD / ENKELVOUD, GENDER, GESLACHT – NIKS ervan BESTAAT.

ALLES IS EEN ILLUSIE

Nu geloof ik dat ik (de) hevige koorts heb en dat ik moet slapen......................