Johan Daisne kan beschouwd worden als ‘’de vader van het magisch – realisme in de Vlaamse literatuur.’’ Wat Daisne met zijn werk wilde bereiken is ‘’...het leven te zien, en het zichtbaar te maken, niet alleen als psycho - fysische, uitwendige gebeurtenis maar ook een parapsychologisch, metafysisch, mystiek verschijnsel.’’
In zijn bekend werk De trein der traagheid (1953) kan men de levensvisie van Daisen en zijn ideeënopvattingen opmerken waar ‘’ een onverbreekbare eenheid van realiteit en droom’’ bestaat ‘’ die tevens een bovenzinnelijke dimensie bezit.’’ In De trein der traagheid komt men drie personages tegen. De hoofdpersonage, leraar, die ook ik – figuur is, een jonge en nieuwsgierige student Val die de wijze professor Hernhutter bewonderde maakten een treinramp mee. Bij het eerste aanblik zou men kunnen denken dat er niets magisch of surreëel te vinden is. De plaats is helemaal realistisch. Dat is ook het geval met de tijd omdat alles chronologisch verloopt. Dus, we kunnen veronderstellen dat er zich niets ongewoons achter de vertaaltechniek verbergt. Maar de manier waarop tijdstip, plaats en gebeurtenis verbonden zijn kondigen een onverwachte en bovenzinnelijke weergave van de werkelijkheid aan.
De dialoog tussen Val en Hernhutter kondigt een treinramp aan. Maar het gaat niet over welke ramp dan ook – het gaat over een treinramp waarin de personages zich tussen het leven en de dood vinden en waar ze zich van bewust zijn. Deze paranormale belevenis probeerde professor Hernhutter door het verschijnsel der inertie te verklaren: ‘’Wel, veronderstel eens dat men die mechanische wet ook op het leven in zijn geheel mag toepassen Dan zou dat tot gevolg hebben dat ons bestaan nog heel even in de voorgeborchten van de dood voortduurt, en zulks des te langer naarmate dat bestaan sterker is geweest, naarmate men veel van het leven gehouden heeft, en het nog vurig omhelsd heeft...Zo... Gesteld dat wij in die levenswet ook de dood mogen betrekken, dan moet deze dus al enigzins begonnen zijn voor we eigenlijk sterven ... Onze twee aan elkaar geklonken meccano – stukken vormen nu als een soort van bruggetje tussen hier en ... elders, een weg door een grensland tussen beide, dat wel een uiterst kostbaar onderzoekingsveld vormt.... en tevens uit het hier reeds iets over dat elders, en daarmee over de diepere zin van het leven te leren...’’ Toen er een treinramp gebeurde las men dat iedereen in de trein aan het slapen was. Dat merkten we in de realiteit op – de doden in een trein. Maar er is toch iets waar lezers niet van kunnen gewaarworden en dat is juist een magisch element – een grensland tussen twee vormen van het bestaan, een onderzoekingsveld waar de personages zich van bewust waren.
Нема коментара:
Постави коментар