Le scaphandre et le papillon (Het duikerspak en de vlinder)

De film wordt op een ware  gebeurtenis geïnspireerd. Die wordt opgenomen volgens het autobiografische boek van Jean-Dominique Bauby. Hij heeft zijn boek niet met handen geschreven maar met zijn linkeroog. Hoe? Er bestaat een speciale alfabet waar de volgorde van de letters volgens hun gebruiksfrequentie geschapen is.  Voor zijn accident was Bauby journalist en een succesvole redacteur van het Franse modeblad Elle. Hij had een zware beroerte die in de medische term ook als een cerebrovasculair accident bekend staat. Deze bereorte veroorzaakte zgn locked – in syndroom.  Behalve zijn oogleden waren de andere delen van zijn lijf verlamd.

Mensen die aan dit syndroom lijden blijken in coma te zijn omdat hun lichamelijke functies zwaar geraakt zijn. Ze kunnen zich niet bewegen, ze kunnen niet praten of slikken maar toch  zijn ze  zich van alles bewust. Ze kunnen horen en indien de functie van hun oogleden intact blijft kunnen ze ook alles zien.  Dus ze kunnen alles waarnemen maar toch kunnen ze niks in hun eentje doen. Indien ze kunnen knipperen zijn ze in staat om met anderen te communiceren en daarmee wordt boedoeld dat ze op simpele vragen, dus ‘ja’/’nee’ vragen een aantwoord kunnen geven door het knipperen.

Ze zijn slaven van zijn eigen lijf en daar zijn ze zich wel van bewust. Ze zijn in hun eigen lijf gesloten. Eigenlijk worden ze lijvend begraven. Deze ziekte is een van de ergste ziektes waar ik ooit van gehoord heb. Alles dat in verband met het locked – in syndroom staat is meeslepend en ontroerend, maar volgens mij het engste en het droevigste is dat ze niet in staat zijn om zelfmoord te plegen.

In de film zien we voor een poosje de wereld uit perspectief van Bauby  die alleen met één oog kon  zien omdat de functie van het andere oog   verloren is gegaan. De oogleden van het andere oog waren ingenaaid. In het begin had hij alleen maar een wens – om dood te gaan. Later herkreeg hij zijn levenslust. Voor 2 jaar werd hij in zijn eigen lijf gesloten en geïsoleerd. Voor 2 jaar pratte hij met één oog en toch leerde hij om het leven te waarderen. Helaas kan ik dat niet begrijpen maar mensen die in zulke staat zijn en die euthanasieverzoek indienen begrijp ik wel. Zoals ik al gezegd heb -  het ergste is dat jij geen keuze mag maken en zelfmoord pleigen. 

Waar is die brief???

Nu ben ik een brief aan het zoeken. Het is niet zomaar een brief. Het is één van de waardevolste dingen die ik ooit bezat of kreeg. Het is een A4 papier waarop inkt een samenvatting van mijn leven en het leven van die persoon vormt. Het papier waarop de waarheid en de liefde ingeprent zijn zit in een blauwe enveloppe. De inkt in de vorm van treurigheid en gelegenheden die misgegaan zijn of die voor altijd verloren gegaan zijn straalt met krachtige gevoelens en pijn uit.

Toen ik die brief ontving pratte ik met hem niet en daar kon ik niet aan. Onze verhouding stond alvorens op wankele benen vanwege de nijd en onvrede van een bepaalde persoon. En ik was te jong en onrijp om mijn gevoelens en mening te uiten. Pas toen ik 15 was begon ik hem opnieuw te leren kennen. En ik was er voor ontzettend dankbaar en blij.  Toen dacht ik dat ik een kans kreeg om een andere partij te horen en een andere kant van ‘’waarheid’’  te onthullen. Ik was 19 of 20  en naarmate onze verhouding ontwikkelde  was ik steeds meer trots omdat ik de beste mens ter wereld leerde kennen. Hij was een rolmodel die er  altijd bereid zou zijn om mij te helepen, steunen en raad te geven.

Maar vanwege mijn moeilijke karakter  en zelfs vanwege mijn zelfzuchtigheid beschouwde ik zijn liefde en geduld als vanzelfsprekend.  Toch bestaat er iets als ‘onvoorwaardelijke liefde’ en ‘onvoorwaardelijk geduld’ niet. Alles bezit bepaalde grenzen en zulke grenzen mogen nooit overtreden zijn zelfs als het over jouw eigen familie gaat. Nu weet ik dat.

Terug naar de brief. Vorig jaar begin maart heb ik tegen hem iets onaangenaams en wreeds gezegd en dat werd vanwege mijn onvoorspelbare woede - uitbarstingen en emotionele onrijpheid veroorzaakt. En zolas altijd verwachtte ik ‘’Lieve dochtertje, we zullen het morgen uitpraten als je kalm bent’’. Toch heeft hij iets gezegd dat ik van niemand en tenminste van hem zou verwachten.  Ik schaamte me vanwege de woorden die ik gezegd heb en die ik nooit meer kon verwijderen en daardoor voelde ik me wardeloos en kon mij geweten op geen enkele manier sussen. Schuldgevoel was te groot en kloof tussen ons werd steeds groter. Toch was ik ook op hem boos omdat hij wist dat ik soms heel onaangenaam kon zijn en toch ging hij er verder mee. Hij is ouder, wijzer, kalmer... hij is de beste man ter wereld, hoe kon hij zich zulke woorden veroorloven?

Ik wilde hem niet bellen maar stiekem dacht ik dat hij mij zou bellen om met mijn verjaardag te feliciteren. Ik ontving alleen maar een brief...

Ik weet  niet hoeveel keer ik die  gelezen heb maar sommige worden zijn niet meer zichtbaar...

Verdomme! Waar is die brief???

Dank uw voor u geduld!

Neurotische mensen en films

De beschrijving van neurotische mensen is helemaal niet vleierig. Ze worden beschouwd als mensen die vol angsten zijn en die door allerlei soorten situaties makkleijk geprikkeld worden. Ook blijkt of ze te makkelijk gespannen worden en dat ze tot catastrofisme geneigd zijn. Toch zijn er enkele voordelen voor de personen die bij deze beschrijving passen.

Uit een onderzoek blijkt dat de mensen die op de schaal van neurose hoog gerangschikt zijn meer neigingen hebben om zich te laten inleven in de film. Ook wordt er bewezen dat ze meer trek in komedies hebben dan in horrorfilms.

Ondervraagden hebben de scènes uit volgende films bekeken: The Shining (de scène waarin jongentje in een gang zat te spelen), The Champ ( wanneer een jongentje keek hoe  z’n vader om het leven gebracht werd) en When Harry met Sally (de scène waarin Sally een orgasme fakete). Van de ondervraagden werd er verzocht om te cijferen in hoeverre ze zich van de reёle en fysieke wereld  bewust waren en in hoeverre ze zich in de films hebben ingeleefd. Ook moesten ze tellen hoeveel ze van elke van die drie scènes hebben genoten.

Mensen die hoge resultaten op de schaal van neurose geboekt hadden genoten telkens meer dan de mensen die ‘normaal’ waren. Eén van de mogelijke verklaringen voor zulk fenomeen is dat de mensen die aan een neurotische stoornis lijden doorgaans een actiever en aan de impulsen gevoeliger sympathisch zenuwstelsel hebben.

Hoewel ze het vermogen bezitten om zich in een film in te leven betekent ‘t niet dat ze van die film of een scène meer genieten. Hoogstwaarschijnlijk blijkt het andersom te zijn omdat ze gevoeliger voor  het lijden en pijn  zijn dan voor  plezante of leuke  momenten (hoewel ze liever naar iets grappigs kijken).