Verloren

Ach. Deze dagen waren heel saai. Er gebeurde absoluut niks. Niks dat interessant en spannend is. Niks dat m’n hart wil maken  om sneller te kloppen.

Dagen zijn dezelfde. Ze zijn als tweelingen en ik kan geen verschillen opmerken. Is het mandaag of dinsdag? Aaa, ja, het is vrijdag, hoewel het niet zo vrij is. Om precies te zijn het is helemaal niet vrij. 

Ik voel me ademloos. Alles is zo vaag en eenvoudig. Mensen zijn doorzichtig. Allemaal zeggen dingen dat ik niet wil horen. Ik wil niet naar hem luisteren. Zelfs kan ik geen muziek luisteren.

Elk gedicht, elk woord en begrip zijn zo grijz . Elk zin is erg onzinnig. Mijn zintuigen zijn dof en traai. Elke morgen zwemt in een oneindig duisternis omdat alles tamelijk en heel kort is. Emoties liggen in een dunne nevel en ze schijnen zo klein, zwak en breekbaar. Mensen op tv  lijken op gezichtloze zwart-witte tekenen. Ik praat met mijn moedr maar ik kan haar niet horen. Het lijkt dat ze aan het fluisteren is. Tijd is gulzig en hij neemt zorgeloos elke  liefde moment mee. Ach, zo veel dagen, zijn verloren.

Alle is stil, smakeloos, nietig en vergankelijk want ’’...Er is altijd een klof, een grens,  t Is niet eens zeker dat de dood verenen kan wat het leven onmeedogend  scheidt...’’(J. Van Nijlen). Ja, en dit waardeloze belijdenis is erg onbelangrijk.