Een muziek taartje

Wat een mooie nacht! Wat een interessant lot! Het is zaterdagavond en ik schrijf een blog. Deze bloggen zijn als een weekhoroscoop. Deze 200 (twee hondered) woorden (min of meer) zijn  rechtsgeldig allen voor deze week, of om precies te zijn tot vrijdag. 3de maart. Dagen en weken gaan voorbij en ’’k Ben Brahman. Maar we zitten’’ zonder blog...  Mag ik misschien even iets opmerken?  Onze blogs worden meer vervelend en minder geestdriftig...

Ach, ik voel me uitstekend. Wat kan ik  meer verlangen. Ik ben 22, ik zit  zaterdag ’s avonds thuis een blog te schrijven en 26 koopje koffie te drinken. Ik heb besloten om een muziek taartje te maken. Hier is ’t taartrecept.  De eerste rij van  vulling is Dubioza kolektiv, tweede rij :  De Leeuwenkoning 2 soundtrack; derde rij: Neda Ukraden met 200 gram JK en een klein beetje Tozovac, dan nog 900 gram Cat Power en 350 gram Suicide; virde rij : Svi na pod met een flikje Nino D’ Angelo. Voor de slaagroom gebruikt ik veel grams The Smiths...  De naam van de taart is bijna dezelfde zoals de naam van een gedicht van M. Vasalis: ’’Het idioot in de band’’.

Ik ben heel geїnspireerd. Morgen is verjaardag van mijn moeder, dus dit gedicht is een klein geschenk voor haar en het is door De (orthodox) Vijftigers en COBRA geїnspireerd:

’’Wie?

Jullie jullie

Ne!!? Hoe

Lekker lekker

onze, mij, hun, zijn, bezettelijke voornaamwoorden

Ba ba ba bakker in een kroeg

vlees in het platteland

Bo bo bo bo bos op een strand

Hoeveel

slaagroom 200 liter

aftersohock dikke vogel

magere kaas, jullie jullie

Be be be be beroemd lieveheersbeestje

haar

haveloos reiger

Bu bu bu bu bubbelbad op ’t dak

Bi bi bi la la la bamibal

Hmmm, wat kan de boodschap, het moraal van dit gedicht zijn?!

PATHOLOGY

     ’’Pathology’’   is een horror/thriller film uit 2008. Dit is een film van een Duitse regisseur die Marc Schölermann heet. De film gaat over een groep jonge een heel ambitieuse  pathologen die een tamelijk zieke  spel(letje)  spelen. Hun  speeltjes zijn lijken.

     Ted was een jonge docent pathologie. Hij heeft  een kans gekregen  om in  New York’s hoofdziekenhuis te werk.  Hij was heel succesvol en  hij leefde een  stil en redelijk gewoon leven.  Hij had ook een liefdevol relatie met z’n vriendien. Maar  nadat  hij aan z’n nieuw werk was gekomen, realiseerde hij zich dat  hij  in een heel rare zakelijke omgeving zou moeten werken.  Zijn nieuwe  werkelijkheid  was een  wereld van  eerzucht,  egoїsme ,obsessie, en competitie die vol met drugs en alcohol was.

    Zijn nieuwe collega’s  dachten dat ze in hun handen het leven en de lot van die anderen houden. Ze stelden zich voor dat ze God waren ( maar  eigenlijk waren ze onzeker, ontevreden en vol met complexen). Volgens hen waren ze te sluw, te krachtig en te bijzonder voor deze waardeloos wereld. Voor hen waren de andere mensen te klein en te stom omdat ze geen  kennis bezatten. Mensen waren slijmerige wormen die nutteloos en krachteloos waren. Mensen waren alleen een stapel huiden en andere organen. Ze aten, sliepen, winkelden, deden sex en ging naar de toilet.  Mensen hadden geen hoger doel. Hun enig doel en hun laatst station is de operatietafel.

    De leider van die kleine kring heeft een spelletje verzonnen. Elke lidmaat moest een moord plegen. Zodra hij/haar iemand had doodgemaakt, moesten anderen raden wat de oorzak van de moord was.  Laat het spel beginnen... 

    Als je van  lijken houden of als je dit thema interessant of spannend vindt dan kunt je naar ‘’Pathology’’ kijken.  Ook als je kinderdroom  was  een patholoog te worden (zoals ik wilde), dan kijk maar daarnaar.

Veel plezier!!!!

''Ubi me prejaka reč''

Spoedig zal  de lente komen. Op de eerste dag daarvan is ook m’n verjaardag.  Dat is echt niet belangrijk maar m’n elke verjaardag herinnert me aan een bepalde periode .

Dat was een heel spannende en moeiljike periode. Ik was 17 en het was lente ( enkele dagen na m’n verjaardag).  Maar ook was de hele 2006 jaar erg belangrijk voor me. Toen begon ik veel poezië te lezen.  Ook keek ik naar  te veel films van o.a. Bergman, Fellini, Lars von Trier, Charlie Chaplin en andere regisseurs die min of meer onbekend zijn.                  Ik hou poezië van Branko Miljković lezen. Enkele dagen geleden was 50jarige jubileum van zijn dood.

Hij was beїnvloed door Fraanse symbolisten en filosofische leer van Heraclitus. Hij geloofde dat woorden een bijzondere macht hadden. Volgens hem was het woord degene die boven werkelijkheid en vrhangelijkheid kon ontstaan. In 1958  leerde hij Jean-Paul Sartre kennen en raakte een goed bevriend met hem.

 Hij had problemen met de overheid omdat hij een lid van de komunistische partij niet  wilde  worden. Doordat hij veel moeilijkheden had om hun werk uit te geven. Maar zijn talent en schoonheid van zijn poezië waren erkend. Een van  zijn bekendste gedicht is ’’Uzalud je budim’’ die over gestorven beminde gaat.  Zijn regels en verzen zijn  heel bekend maar helaas kennen veel mensen niet dat die verzen de pennenvrucht van Branko Miljković zijn. Enkele daarvan zijn: ’’Ubi me prejaka reč’’ die een epitaaf is; ’’Budan ja kradem ono što oni sanjaju; ’’.. ko ne ume da sluša pesmu slušaće oluju’’

        ’’...Eindelijk ben ik dood genoeg niks doet me pijn

             Een boom  buigt er zich naar de vergetelheid er bestaat niks om ervan te houden

               Laat maar bloemen om uit vervloekt aarde te bereiden.’’ 

Verloren

Ach. Deze dagen waren heel saai. Er gebeurde absoluut niks. Niks dat interessant en spannend is. Niks dat m’n hart wil maken  om sneller te kloppen.

Dagen zijn dezelfde. Ze zijn als tweelingen en ik kan geen verschillen opmerken. Is het mandaag of dinsdag? Aaa, ja, het is vrijdag, hoewel het niet zo vrij is. Om precies te zijn het is helemaal niet vrij. 

Ik voel me ademloos. Alles is zo vaag en eenvoudig. Mensen zijn doorzichtig. Allemaal zeggen dingen dat ik niet wil horen. Ik wil niet naar hem luisteren. Zelfs kan ik geen muziek luisteren.

Elk gedicht, elk woord en begrip zijn zo grijz . Elk zin is erg onzinnig. Mijn zintuigen zijn dof en traai. Elke morgen zwemt in een oneindig duisternis omdat alles tamelijk en heel kort is. Emoties liggen in een dunne nevel en ze schijnen zo klein, zwak en breekbaar. Mensen op tv  lijken op gezichtloze zwart-witte tekenen. Ik praat met mijn moedr maar ik kan haar niet horen. Het lijkt dat ze aan het fluisteren is. Tijd is gulzig en hij neemt zorgeloos elke  liefde moment mee. Ach, zo veel dagen, zijn verloren.

Alle is stil, smakeloos, nietig en vergankelijk want ’’...Er is altijd een klof, een grens,  t Is niet eens zeker dat de dood verenen kan wat het leven onmeedogend  scheidt...’’(J. Van Nijlen). Ja, en dit waardeloze belijdenis is erg onbelangrijk.

Belgrado, goedendag

Waarom is elke stad op zijn eigen manier speciaal? Wat maakt een stad  bijzonder? Misschien zijn cultuur, geschiedenis, gebouwen , monumenten, dingen die een stad bijzonder maken. Maar voor mij zijn mensen en hun mentaliteit het  belangrijkst.

Belgrado is een heel interessante stad. Het kan je een heleboel interessante plaatsen en evenement aanbieden. In Belgrado vindt er men veel amusement en veel mensen die geestig en vriendelijk zijn.  Hier bestaan er zo veel plaatsen die je moet bezoeken. Maar als je winig tijd hebt, kan je niet naar alle plaatsen een bezoek brengen. Daarom denk ik dat een echt mooie ervaring een vlucht over Belgrado zou kunnen zijn. Als je met goede gezeltschap tijd doorbrengt is die ervaring echt bijzonder. En je kan bijna alles zien: musea, monumenten, clubs, kerken, kroegen in de bohémien wijk Skadarlija en nog meer.

Je vraagt je af of waarin zouden we vliegen? In een luchtballon. Helaas is er een nadeel daarin. Als het waait kan men niet vliegen. Dus de weersomstandigheden moeten gunstig zijn.  De vlucht duurt ongeveer tussen een uur en anderehalf uur. Men is nooit zeker van de ballonrichting. Het is afhankelijk van de windrichting. Volgens mij is die zoete onzekerheid heel bijzonder en gezellig. Het is een groot avontuur en een unieke ervaring  dat je nooit zou kunnnen vergeten.

Daarna is het heel gezellig om een lekker eten te hebben. Dus mijn advies is Skadarlija. Skadarlija is een stadstaat. Een klein maar heel levendig hart dat in Belgrado klopt. Het is in de kern van het centrum. En het is ook  een goudedraad die oud en jong verbiedt. Veel beroemden, schrijvers, musici, dichters kwamen in Skadarlija om d’r te praten, lachen, eten en drinken. Het was hun inspiratiebron. Ik denk dat Skadarlija een echt beeld van onze mentalitet kan geven.

Nachtleven is ook heel interessant. En met die evenement bedoel ik niet alleen clubs en feestjes maar ook onze cultureelleven dat ook heel interessant is. Er zijn zo veel festivalen, toneelstukken, tentoonstellingen enz. 

Een ding is zeker: als men naar Belgrado komt, vervelt hij zich zeker niet.