Doodstraf, een filmpje, Kouwenaar en nog wat...

Wat is ouder? Een kip of een ei? Een vraag of een antwoord? Bijna niemand kent het juiste antwoord zeker en vast. De vragen die het leven betreffen zijn zo oud als het leven zelf.
En wat is het leven eigenlijk? Iedereen heeft er in een bepaalde periode van z'n leven dezelfde vraag gesteld. Hoe meer vragen er worden gesteld, hoe ingewikkelder het wordt om dit raadsel op te lossen. Zoveel vragen en zo winig antwoorden.
Het leven is nog één woord dat in elke taal verschillend is. In bijna elke taal, toch, betekent het hetzelfde. Het is een geheim, een geschenk. Is het mogelijk om zo'n ingewikkeld begrip dat ons mogelijk maakt te ademen, wandelen, denken, lief te hebben en van de zon of regen te genieten, in woorden uit te drukken? Kunnen woorden beschrijven waarom, hoe en voor wie or waarvoor we leven?
De woorden zijn onvoldoende en soms onmachtig. Ze behoren tot mensen. Maar taal... ''De taal behoort tot vogels'' (G. Kouwenaar). Volgens mij is 't leven van een individu zoals een woord - sterfelijk en vergankelijk. Maar het leven zelf is zoals de taal. Onvergankelijk, eeuwig, volmaakt. Het leven op zich kan nooit sterven. Het leven behoort niet tot ons, we behoren tot het leven.


De laatste tijd is er veel sprake van euthanasie en de doodstraf. Zijn ze een zonde of is het een kwestie van gebade? Enkele maanden geleden heb ik naar ''Los'' gekeken. Er was een scène waarin het hoofpersonage z'n opa vroeg waarom hij wilt sterven (of nie meer leven). En toen antwoordde opa met een vraag: ''En waarom wil jij leven''
We hebben ons leven niet gekozen. Niemand heeft gezegd: ''Ja, 'k wil geboren worden''. Voor sommigen is het een hemels geschenk, een beloning, een privilegie. Voor anderen is het nog maar een wetenschappelijke fenomeen. Maar onafhankelijk van onze aanpak of overtuigingen denkt bijna iedereen dat het leven een mirakel is. De mensenras viert het leven (en tegelijkertijd blijkt of we het proberen te vernietigen...).


Er bestaan ook diegennen die het leven als een straf beschouwen. Voor hen is het niet meer een leven maar een ongelofelijke pijn en lijden....


Tjaaa... Er zijn zoveel spullen die af moeten zijn, dus nu moet ik gaan, maar het zal vervolgd worden...

Ingesloten Paarden

Wat gebeurt er in de wereld? Er gebeuren rare dingen. Om elke hoek kunnen we allerlei soortenrampen en natuurcatastrofen zoals stromvloed of brand waarnemen. Ik vraag me af wie voor deze ongelukken verantwoordelijk is.? Is het misschien menselijke schuld? Is het een gevaarlijkspelletje met Moeder Natuur?

In Nederland zijn er toch stromvloeden een gewone gebeurtenis. Hoewel de staat en burgers aan het vechten zijn om stijging van het water te beperken, lukt het hellas niet altijd. Daarom zijn we getuigen van een gebeurtenis die vorig jaar tussen de buurtschappen Rijkel en Wieler in Limburg heeft plaatsgevonden.

Namelijk, er waren negen paarden in ’t stijgende Maaswater aangetroffen.  Waarschijnlijk was de reden daarvoor een zwaar regenval waardoor de afwaterkanalen de hoeveelheid water niet meer aankonden. De eigenaar van de paarden zei dat hij op zondagavond naar de stal ging en dat paarden veilig te staan leken.  Maar volgende ochtend rond acht uur zag een schipper paarden die in de water stonden. De dieren stonden kniehoog in ’t water en konden nergens heen. Zodra de schipper hen had gezien belde hij de brandweer. Brandweerlieden kwamen er meteen om de toestand te bekijken, maar helaas konden ze niks doen. Immers moest er iemand iets doen om de paarden te redden. Het was een bijzonder serieuze situatie waarin men snel moset reageren omdat de paarden maximaal twee dagen met hun benen in ’t water konden staan. Hierna kregen ze last van hoefrot. Daarom ging de eigenaar met zijn buurman zonder arzelen zijn paarden te redden. Met een tractor reden ze stapvoets voor de dieren uit. Op deze manier wisten ze de paarden naar een weiland te lokken.

In 2006 werden ruim honderd paarden ingesloten in het Friese Marrum. Dat is uit dezelfde reden zoals in Limburg gebeurd. Helaas eindigde die gebeurtenis zonder succes. Namelijk, er gingen twintig paarden dood aan verdrinking.

En wat kunnen we doen? We kunnen en we moeten Natuur proberen te redden. Volgens mij is natuur een schoonheid, een harmonie, de vrijheid. Men is zich niet ervan bewust hoe belangrijk de natuur is. Maar er is nog hoop....

Nothing to worry about?

             Enkele weken geleden vond ik een interessant maar tegelijker tijd een reedelijk verontrustend artikel. Het artikel werd door Radboud Universiteit Nijmegen gepubliceerd en  het  gaat 't namelijk over een, in de laatste tijd, steeds populairder verschijnsel dat switchen van talen werd genoemd.

In het artikel yijn er verschillende opmerkingen en standpunten te zien. En al die werden door enkele voorbeelden uitgelegd. Het komt steeds vaker voor dat buitenlandse en vooral Engelse woorden in het Nederlands terechtkomen.  De zogenaamde 'code-switching' gaat niet over het gebruik van universele Engelse woorden maar over een typisch Nederlands woord dat vervangen wordt door een buitenlands woord.

          Er bestaan enkele factoren die ‘code – switching’ beïnvloeden. De invloed op dit verschijnsel, behalve de omgevingsfactoren en taalkundige factoren, heet ‘natuurlijk taalgebruik’ . Als een persoon de 'code-switching' gebruikt dan zal de gesprekpartner dat ook doen.

          De aanwezigheid van cognaten (d.w.z. woorden die in twee talen zowel in vorm als in betekenis op elkaar lijken) en van ‘valse vrienden’ (of woorden die dezelfde vorm maar een andere betekenis hebben) heeft veel invloed op de 'code-switching'. Onder de invloed van deze factoren zijn personen meer geneigd tot de ‘code – switching’.

          Woordvolgorde kan ook een reden van ‘switchen’ zijn. Onder de invloed van gesprekpartner  verwisselen personen de woordvolgorde niet alleen in de talen waar die gelijksoortig is maar ook in de talen waar de woordvolgorde helemaal anders is.

          Dit soort taalgebruik vindt zijn oorsprong in de neiging om je gesprekpartner na te doen d.w.z. in het automatische spiegelgedrag, dat een onbewust proces is.

Het ‘switchen’ is een normaal proces omdat elke taal als een onderdeel van samenleving zich ontwikkelt. Als een maatschappelijk fenomeen heeft elke taal een neiging om zich aan de omgeving aan te passen.

Na dit artikel te gelezen hebben,  besefte ik dat ik me een beetje zorgen maakte over de toekomst van al die andere letterenstudenten die een andere taal studeren. Wat is de toekomst van 't Nederlands of van 't Grieks, Servisch, Catalaans enz...!?

Elke dag zijn we 'gedwongen' om naar de buitenlandse en vooral Engelse woorden te luisteren. Die woorden komen vaak uit de mond van de bekende personen en politici. Ik ben geen grote taalpurist maar ik denk dat men sommige waarden moet blijven koesteren. De taal is een belangrijk deel van elke volk en hun identiteit maar het is ook heel belangrijk op een individuele niveau omdat een bepaalde soort taalgebruik ook veel over de taalgebruiker vertelt.

Volgens mij bestaan er geen mooie of lelijke talen. Ik hou van het Servisch en ook van het Nederlands. Maar de laatste tijd heb ik een afkeer van het Engels. Dat komt niet omdat het een lelijke of mooie taal is maar omdat er zoveel mensen uit Servië en uit andere landen zijn die een ontzettende nadruk op het Engels leggen. In vele opzichten is dat triest omdat elke taal bepaalde woorden koestert die de bijzonderheid van een bepaalde natie, cultuur en geest van het land bezitten.

Soms is 'switchen' wel gerechtvaardigd maar soms is het overdreven en wansmakelijk. Is 'switchen' een brug die ons bindt of die ons van elkaar afscheidt? Waarschijnlijk vindt men een antwoord ergens tussen (in het geval dat er eigenlijk een antwoord  te vinden is)...

Hier kan iedereen meer info's vinden: http://www.ru.nl/onderzoek/nieuws/@834151/switchen-taal/