In de doos

 Binnenkort gaat het sneeuwen. Binnenkort zal het nieuwejaar komen. Binnenkort zal Jezus in zijn GoudenCitroën2CV ons komen halen. Blah blah blah....
Ik hou niet van alle die woorden die over tijd en weersomstandigheden gaan. Ik hou geen zelfmedelijden: ''Ooo m'n leven is zooo moeilijk en zoo triest. Ik heb groot verdriet in ik weet niet wat meer te doen. Alles is zooo zwart en depressief. Ik ben moe en niemad kon me begrijpen. Niemad is zo triest en moe als ik. Ik ben zo speciaal en uniek en niemad is zo bijzonder zoals ik ben.....'' Wat een flauwekul. Het sneeuwt en ik ben zo triest. Het regent en ik voel me moe. Het waait en ik kan niet ademen. Het is zonnig en heel warm dus ik kan niet denken .. A, ja het regent en de wind waait uit het zuidwest met kans op apocalypse en ik kan niet naar supermarkt gaan om boodshaap te doen. Wat als ik Jezus   als een gast te ontvangt en ik heb geen brood en snoepjes voor m'n nieuwe hoge maat. Dan zal ik niet naar Paradijs gaan. Alles is zo snel, triest, zielig... Ik ben een klein meisje met groot verdriet. En m'n moedr heeft alle m'n sigaretjes gerookt en nu moet ik naar sigaretkraam gaan. Ah, voor mij is het afgelopen. 
Het betreft me niet wat dakloze die alles in overstoming  hebben verloren zullen doen. Ok ik snap het: Mijn probleem is de grootste omdat het MIJN mijn probleem is. Wat scheelt er met anderen betreft me niet.