Ik heb iets heel interessants gevonden. Omdat onze karakter heel eigenaardig en bijzonder is denk ik dat de product die Servië zal aanbieden moet ook iets bijzonders zijn. Het moet niet mooi of leuke zijn maar het mag helemaal niet saai zijn. Als je naar een jonge of nog onervaren, of een beetje onbeschaafd vremdeling vraagt als of hij weet wie Ante Marković, Milka Planinc of Vuk Jeremić is zou hij er zeker niet van weten. Maar als je hem vraagt als hij weet wie Tito is zou hij waarschijnlijk antwoorden: ’’Ach, ja Tito – Joegoslavië’’. We kunnen Joegoslavië of Tito houden of haten, maar één is zeker: in die periode was onze land heel bekend en herkenbaar. Persoonlijk haat ik dit Joegoslavische idee over één volk, waarin elke lid van dit Titoistische maatschappij werkte, verdiende en leefde hetzelfd omdat het niet waar is en omdat dit idee onmogelijk is. Maar hoewel we nu de prosperiteit uit die tijd moeten betalen en hoewel te veel mensen waren gedood omdat een man iets belachelijks en onzinnigs wilde bereiken moeten we erkennen dat het een onuitwisbaar deel van onze geschiedenis en onvergetelijk deel van het leven van onze (groot)ouders is.
In Subotice woont Blaško Gabrić. Elk jaar organiseert hij een vergadering ter zaliger nagedachtenis aan Tito. Elk jaar komt er aantal mensen die teleurgesteld met hedendaagse maatschappij en beleid zijn. Ze houden van Tito en Joegoslavië en ze willen die periode en momenten terugbrengen. Voor één dag in zijn leven leven ze zoals Tito nog levend is. Ze praten, babbelen, zingen, dansen, zuipen en eten als een echt klein communistisch gezin. Daarop kan je allerlei soorten dingen vinden: T-shirts waarop het gezicht van Tito staat, veel ankerborden en affiches met vaderlandslievend strijdkreten, onderscheidingstekens en versierings. Alles is gemarkeerd door een rode vijfpuntige ster. Daar kan je ook een staatsburgerschap van Kleine Joegoslavië kopen.
Dit fenomeen beschrijft een deel van ons land en mensen heel goed. Nog steeds is er een aantal mensen die in het verleden leven. En als je in het verleden leeft kan je dan niet verder gaan. Dezelfde situatie is met ons beleid. Dus dit is een goede manier waarop iemand een deel van onze geschiedenis kan ontmoeten. Ook men kan zien hoe dit land vroeger groot en machtig was. Daar kan je veel mensen ontmoeten en met hen babbelen. Daardoor ontmoet je onze mentaliteit. En tuurlijk kan men onze gerechten en drankjes proeven en onze gewoonten zien . Daarna kan je naar een club of vlot in Belgrado gaan. Misschien kon je enkele verschillen tussen die twee soort feestjes merken. Of bestaat er eigenlijk geen onderscheid?
