Elke dag gaat Het ergens nieuw heen. Het kan regenen, sneeuwen, waaien, het kan zonnig zijn en hemel kan helder zijn, het kan ook dichte mist zijn en lucht kan vochtig zijn , maar maakt niet uit. Het is altijd hetzelfde.

Het gaat elke dag naar zijn werk  en het luistert naar de collegas met aandacht. Het is een vlijtig en gewetensvol werknemer.  Het gaat buiten om vrese adem te halen. Elke dag kijk Het naar de tv of surfen Het op het internet . Elke dag kijk Het naar de nieuwe en heel depressieve maar steeds interessante filmpjes die voor Het, hoewel ze droevig en saai konden zijn, altijd levendig zijn. Het gaat naar het markt om verse komkommer en andere groentente kopen en naar de bakkerij en dan naar de slagerij. Terwijl Het ernaartoe gaat luister Het naar de muziek ( op het repertoire is er nu de hoofdhema uit Schindler’s list).  Dan komt Het naar het huis. Zodra Het zijn zakken heeft  afgepakt, doet Het een onrustig slaapje. Zijn hoofd is vol met heel rare en spannende dromen. Soms is er een vreemd en vaag  figuur  van iemand die zijn energie en deelen van zijn herinnering  ontnemen  of indrinkt.

Het is heel moe en Het denkt dat Het niet verder mag gaan maar Het  probeert  nog  toch. Het kijkt naar de mensen die gaan winkelen. Wat een grappige uitzicht- er is een groep die uit enkele jonge meisjes en jongetjes bestaan. Oh, hoe domme en vervelend zijn wandelen waarin je  naar de  vitrines gaat kijken. Wat kan je daarin zien. Oh, wat een mooie schoene en die gympjes. Misschien als ik ze koop zal ik knapper worden. Oh wat een moie riem en T-shirt, misschien als ik ze koop zal ik mooier woorden. En wat kleurrijke en simpatische make-up, misschien als ik 264 (k)g make- up aanbreng zal ik boeiend woorden. Oh,... en zal ik naar de boekenwinkel gaan want er is gezegd dat als je daar  in stapt zal je slimmer worden.

En nadat Het alle rustieke en stadelijke landschappen had gezien besloot Het  naar huis te gaan en naar muziek te luisteren en iets te lezen. Maar het is eigenlijk altijd hetzelfde.  Zelf s wanneer Het weet dat morgen iets nieuws zal gebeuren is Het verdrietig.  Het is heel simpel. Er bestaan geen wens of nieuwsgierigheid. Het bestaat geen onvoorwaardleijk en absoluut liefde en  vreezaamheid. Dit werkelijkheid  en sprookjes uit ziijn kindertijd behoren niet bij elkaar. De kloof tussen mensen en natuur en tusssen mensen en ziijn bang, wensen en hopen is onoverkoomelijk.

Tara houdt van skate

Vorige jaar heb ik  in een blog geschrieven hoe Tara van een 4 meter hoog muur is gevallen.

Dus het was een dag die beloofde. Het was één van die dagen wanneer je naar Celine Dion kon luisteren en denken dat er  echt een God  bestaat. Maar ik heb naar Peaches geluisterd en misschien dat was mijn zonde. Toen heb ik bij m’n vader z’n appartement (die leeg was) gewoond. Die appartament ligt  aan het begin van de Jovanova straat en Kalemegdan is bijna enkele meter verder.

Het was 17de  maart en ik besloot om naar Kalemegdan met Tara te gaan. Ze liep achter mij. We ging naar Donji grad om er te rennen. Maar toen we dichtbij de kerk van Sint Ružica liepen wandelen viel Tara in ’t kerkhof. Nog nu weet ik  niet als dat een straf of een  godsgave was. Ze viel, doch  was  ze levend (hoewel ze enkle weeken niet kon lopen). Enkele dagen kon ik haar voor een wandelen niet uitlaten.

Ongeveer vier dagen na ’t ongeluk probeerde  ik haar naar Kalemegdan uit te laten. Het was erg moeilijk omdat ze ongeveer 35 kg weegt. Maat ik moest  ’t proberen. Het was mij gelukt  haar op de halve weg te brengen. Toen zag ik een jongentje die aan het skateboarden was.

Ik: ’’ Ooi, jongentje mag ik jouw skate lenen? Mijn hond kan niet lopen en ik moet haar naar Kališ brengen. ’’

J: ’’ Aaa, tuurlijk... Oh, wat een mooi hondje, hoe heet ze?’’

Ik: ’’ Tara’’

J: ’’Wat gebeurde er? Waarom kan ze niet lopen?’’

Ik: ’’Ze viel van een muur.’’

J: ’’ A, ik zie... Ach, arme Tara...’’

Ik: ’’ Ze is niet arm, hoor. Integendeel gelukt het haar in leven te blijven...’’

J: ’’Dus wat zouden we met m’n skate moeten doen?’’

Ik: ’’ We moeten haar alleen op de skate zetten en de skate naar Kališ rollen. Heel  simpel, hè?’’

Toen we Tara probeerden erop te zetten, was haar gelukt een pis te lozen.

J:’’ Kijk maar!!! Ze hebt gepist... Dat is goed, hè..!?’’

Ik: ’’ Goed? Dat is UITSTEKEND! Nu heb ik je skate niet meer nodig... Nu moet ik haar alleen  thuisbrengen.’’

J: ’’ Oke vrouwtje, ik zal u helpen’’

Ik: ’’Dankjewel, je bent een goeie kerel...’’

Die dag en die jongentje zal ik nooit vergeten. Hij geeft me een hoop dat er nog goede, eerlijke en brave mensen in deze kwaade  en wrede werled bestaan...